Zaman: Arapça ve Farsçadaki zaman kelimesinden gelir. Süre, vakit anlamlarındadır. İlk olarak 1070 Kutadgu Bilig eserinde geçer.
Asır: Arapça aşr kökünden gelir. Devir, çağ ve ikindi vakti anlamlarındadır.
Yıl: Öz Türkçedir. İlk olarak Orhun Yazıtlarında geçer.
Sene: Arapça sana, İbranice şanah, Aramice şinta kelimelerinden gelir. Tekrarlanan, geri gelen, geri dönen anlamındadır. İlk olarak 1492 Kitab-ı Cihannüma adlı eserde rastlanır.
Mevsim: Arapça mvs-mavsim kökünden gelir. Belli bir iş için ayrılan belli bir zaman dilimidir. Hac mevsimi, av mevsimi gibi. Bu kelimeye ilk olarak 1330 yılı Aşık Paşanın Garib-name adlı eserinde rastlanır.

Ay: Öz Türkçedir. İlk olarak Orhun Yazıtlarında geçer.
Gün: Kün kelimesi ÖzTürkçedir ve gündüz anlamındadır. Gündüz, günce, gündelik, güncel , günlük, güneş, bugün kelimeleri aynı kökten türemiştir. İlk olarak Orhun Yazıtlarında geçer.
Saat: Arapça saa, Aramice şata veya ş'a kökünden gelir.
Dakika: Arapça dakika, Akatça dakkiku; ince ayrıntı, parçacık anlamlarındadır. Derecenin ve saatin altmışta biri olarak kullanılır.
Saniye: Arapça sny kökünden gelen saniyya; ikincil demektir. 1876 Lugat-i Osmani eserinde geçer.
Salise: Arapça sls-salisa kelimesi üçüncül anlamındadır. Dakika ve saniyeden sonra üçüncü bölmedir ve saniyenin altmışta biridir. 1876 Lugat-i Osmani eserinde geçer.

Dün: Öz Türkçede tün kelimesinden gelir. Günün öncesi ve gece anlamlarında kullanılmıştır.
Gece: Öz Türkçede keçe kelimesinden gelir. Keç; geride kalan, geç kalandır.
Şimdi: Türkçedir. Uş (işte) ve imdi kelimelerinin birleşmesi ile oluşmuştur. İlk Dede Korkut Kitabında rastlanır.
Yarın: Öz Türkçede yarı-yaru; ışımak, aydınlanmak anlamındadır. Işık ve sabah olarak ta kullanılır. Yarın keçe; gündüz gece anlamındadır. Moğolcada narun; güneştir.
Kaynak: etimolojiturkce.com