Pos bıyıklı, küt burunlu, fır­ça saçlı ve kalın kaşlı sarışın dev adamlar, tanrı Apollon'un kutsal kenti Delfi önlerinde çıplak vücutlarıyla at üzerinde ilk kez M.Ö. 278'de gö­rülmüşlerdi. Kendilerini karşılayan Helen elçileri, önce onlardan "tanrı­lara karşı koymamalarını" rica ettiler.

Keltler'in lideri acımasız­dı; "Sizin tanrılarınız fazla zen­gin..." dedi, "Bundan sonra herkes için daha eli açık olacaklar. Hem de bizden başlayarak..." Artık ne ola­cağı belliydi; Keltler, Delfi'nin dil­lere destan zenginliğinden payları­na düşeni almak için kente saldıra­caklardı.

Ama çağ; hurafelerin, aklın ve korkunun iç içe geçtiği bir devirdi. Keltler, yüklü ganimetler alıp kenti ve tapınağı tam ele geçirecekken gökyüzü kararmış, şimşekler çak­mıştı. Apollon'un rahipleri, bu do­ğa olayını vakit kaybetmeden kul­landılar ve etrafa "tanrının geldiğini ve tapınaktan çıktığını" yaydılar. Bu söylentinin üzerine, kentteki tüm Helenler, mistik bir güçle to­parlanıp saldırıya geçtiler.

Tıpkı onlar gibi, "gökyüzü ve güçlerinin tanrısal olduğuna inanan ve olayı böyle yorumlayan Keltler de korku­ya kapıldılar; "gökyüzünün başları­na çökecek kadar öfkelendiğini" haykırarak kaçtılar. Durum bir anda tersine dönmüştü... İlk çağların en vahşi savaşçılarından olan Keltler de bu olayın ardından gözlerini da­ha kuzeydeki Boğazlar'a doğru çe­virdiler.