Benzersiz bir askeri zekâya sahip olan Babür, ordusunun perişan halini gözlemleyip, sürecin aynı şekilde ilerlemesi halinde yenilebileceğini anladığından, askerlerin dini duygularını fitillemek ve onlar arasında cihad algısı oluşturabilmek amacıyla İslami fermanlar vermiştir. Kâfirlere karşı kazanılan savaşın önemini beyitleriyle bir kez daha askerlere ulaştıran ve şehitlik mertebesinin önemine dikkat çeken Babür’ün bu uygulamaları etkisini göstermiş, askerler, İslam uğruna vuruşmaya başlamıştır. Babür ,Panipat Savaşı’nda olduğu gibi ordusunu Osmanlı düzeni ile tertipleyerek, arabalar üzerine yerleştirilen top ve tüfek gibi ateşli silahlarla düşmana büyük zayiat vermiştir. Rana Sanga ve Hint-Afgan ordusu, 17 Mart 1527’de Fethpur şehri yakınlarında bozguna uğratılmış, Babür için bir kez daha sonun başlangıcı olabilecek bir muharebe başarıyla tamamlanmıştır. Rana Sanga savaştan kaçmış olsa da, kısa süre içinde vefat etmiştir. Oğlu Rana Bikermacit ise Babür’e itaat etmiştir.

Savaşta yaralanan Babür, ‘Gazi’ unvanı almıştır. Savaşın ne denli büyük olduğu ve kanlı geçtiği hakkında aşağıdaki tasvir, önemli ipuçları sunar:

 

Toz karanlığı sis hâlinde, kara bulut gibi, bütün muharebe meydanını kapladı. Kesici kılıçların parıltısının şimşeği yıldırım lem’alarını geçti. Kalkan toz güneşin yüzünü, aynanın sırtı gibi, nurdan âri bıraktı. Gâlip ve mâğlûp, vuran ve vurulan birbirine karışarak, temyiz semti göze görünmez oldu. Zamanın sihirbâzı öyle bir şey göz önüne getirdi ki, seyyâreler oktan ve sâbiteler ayakları sâbit mevkiplerden başka bir şekilde görünmüyorlardı.

İbrahim Lodi ve Rana Sanga’nın ordularına karşı kazanılan savaşlar bir kez daha Babür’ün üstün askeri dehasının bir belirtisini gözler önüne sermiştir. Babür, Osmanlı Ordusundan ve Safevilerden öğrenmiş olduğu ateşli silah kullanımını, Moğol-Özbek-Türk ordularının atlı savaşma teknikleriyle bir araya getirerek karşı konulması zor bir ordu yaratmıştır. Bu sayede kendi askerlerinden yüzbinlerce daha fazla sayıda askeri bulunan dönemin en güçlü liderlerine karşı koyabilmiş, Hindistan’ı Türk yurdu haline dönüştürmüştür. Herman Kulke ve Dietmar Rothermund’un kaleme aldığı Hindistan Tarihi kitabında bu durum hakkında ayrıntılı bilgi verilmiştir:

Başarısını kesin olarak Türklerin Batıdan Asya’ya getirdiği top ve ateşli silahların kullanılması belirledi. Babür Osmanlı sultanı I. Selim ve İran Safevi hükümdarı Şah İsmail’in çağdaşıydı. Asya’nın üç büyük barut imparatorluğunun temellerini oluşturdular. Hareketli arazi toplarına dayalı yeni strateji şaşırtıcı bir şekilde gelişti. Selim’in 1517’de Mısır ve Suriye’yi fethinde görüldüğü gibi bu toplar savaş alanında sürekli bir üstünlüğü garanti ediyordu. Bunu dokuz yıl sonra Babür’ün Hindistan’daki zaferi izledi… Babür’ün tek katkısı bu yeni silahları Özbeklerden öğrendiği şekilde süvari savaş düzeniyle nasıl birleştireceğini bilmesi oldu. Bu ateşli silahlar onun için tamamen yeni iken bu başarı iyice sürpriz oldu.