Saray'ın bahçesinde, Bos­tancı fırınının hemen yanı ba­şında, küçük bir hapishane vardı. Burası aynı zamanda iş­kencehane olarak kullanılırdı. İnfaz öncesi işkenceleri burada yapılır ve bu işkencehaneye de, “fırın” adı verilirdi. Topkapı Sarayı tarihinde, işkence görecekler için kulla­nılan “Fırına götürün” tabiri buradan gelir. Cellatların bir başka önemli görevi de, başkentten uzaklarda gerçekleştirilen önemli idamlarda, kesilen başların salamura ya da bal içine konulup İstanbul'a gön­derilmelerinden sonra, bunla­rın temizlenip, Saray'ın Bâb-ı Hümayun önündeki ibret taş­ları üzerine yerleştirilmesiydi.

Saray'daki cellatlar arasında, özel olarak seçilmiş dilsiz cellatlar da vardı. Bunlar bil­hassa gizli olarak yapılan in­fazları yerine getirirdi. Osmanlı döneminin gel­miş geçmiş ünlü cellatları ara­sında, adından en çok söz edi­leni şüphesiz, Kara Ali'dir. Naima ve Evliya Çelebi'nin de şöhretinden söz ederek adını andıkları bu cellatbaşı, 17. Yüzyıl'da yaşamıştır ve yama­ğı Hamal Ali ile birlikte, bir padişah (Sultan İbrahim), 10’dan fazla sadrazam, bir o kadar da vezir ve paşanın baş­larını uçurmuştur.

Boğarak öldürdüğü, öl­dürdükten sonra da cesedine taş bağlayarak Marmara sula­rının derinliklerine attığı ün­lüler arasında, şair Nef’i de vardır. Lakabından anlaşıldığı gi­bi, Kara Ali, bir Çingene’ydi. Reşad Ekrem Koçu, Evliya Çelebi'nin yazdıklarından yo­la çıkarak, Kara Ali için, şun­ları söyler: “Neuzibillah, çehresinde nur kalmamış zehir gibi bir adamdı. Yaz-kış kolları sıvalı, baldır bacak çıplak; göğsü bağrı açık gezerdi. Suçlu, ma­sum, genç, ihtiyar, haydut, ve­zir, âlim, Müslüman, Hıristi­yan, kadın, erkek ayırt etmez­di. Onun için yalnızca kement geçirilecek boyun, satır çalına­cak ense vardı."