İskender'in ölümü ilkba­harın sonlarına, Hindistan se­ferinden Babil'e dönüşüne rastlar. Bugünkü Bağdat'ın 90 kilometre kadar güneyinde kurulu olan Babil'in doğusu, bataklıkla sınırlanmıştı. Fa­kat İskender'in ölümünü an­latan tarihçiler, bölgeye özgü bir hastalıktan söz etmiyor­lar. Ayrıca orduda, ne Make­donyalı ne de bölgenin yedisi askerler arasında, dikkat çe­kici bir hastalıktan da bahse­dilmez.

Daha önce ortaya atılan bir iddia da sıtma. O dönem, Mezopotamya'da yaygın ola­rak rastlanan sıtma hastalığı bölgedeki varlığını bugün de koruyor. Büyük İskender'de görülen bazı belirtiler sıtma hastalığınınkilere uygunluk gösteriyor: Sürekli ateş, titreme, aşırı terleme, halsizlik, adale ağrısı, artan kilo kaybı, hafıza zayıflığı, his kaybı, sa­yıklama. Ama son yıllarda ya­pılan araştırmalar, İskender'in sıtmadan ölmüş olması ihti­malinin olanaksızlığını ortaya koyuyor.

Zira, bu hastalık, beyin, kalp, karaciğer ve akciğerin gücünü azaltarak vücutta yaptığı tahribatın yanı sıra id­rarın da siyahlaşmasına ne­den oluyor. Oysa Büyük İskender'in ani rahatsızlığı ve ölümüyle ilgili olarak düşülen kayıtlarda, idrar renginin si­yahlaşması yönünde herhangi bir bulgunun notuna rastlan­mıyor. Plutarkhos'un anlattığına göre, Büyük İskender, Babil'e girdiği sırada garip bir olay yaşanır: Bir karga sürüsü sıra dışı davranışlar sergiledikten sonra, hükümdarın ayakları dibinde ölür.

Bu ilginç ayrıntı, “Batı Nil Virüsü” adı verilen bir virüs üzerine çalışmalar yapan ABD'li iki bilim adamının ilgi­sini çeker. ABD'nin Virginia Eyaleti Sağlık Dairesi görevlilerinden Dr. John Marr ve Colorado Eyalet Üniversitesi Veteriner Hekimlik ve Biomedikal Bi­limler Fakültesi Mikrobiyolo­ji, İmmünoloji ve Patoloji Kürsüsü profesörü Charles Calisher, yaptıkları çalışma­larda oldukça ilginç sonuçlara ulaşırlar.