Fransızlar Anadolu yaka­sındaki Kumkale'ye ayak bas­tılar ama tutunamayıp çekildi­ler. Churchill'in hesabındaki yanlışlık, savunmasının en hassas noktasının Boğazlar olduğunu bilen Osmanlı devletinin, en güçlü ön­lemleri burada almış olmasıydı. İngilizlerle Anzak (Avustralya ve Yeni Zelanda) birlik­leri Arıburnu'nda bir köprübaşı elde et­mekle birlikte, fazla­sıyla içerilere gireme­diler.

Mustafa Kemal komutasındaki kuv­vetlerin fedakârca gayretleri sonucu, yerlerinde kaldılar. İş, bir siper savaşına dönüştü. Ağustos ayında Suvla Koyu'nda düzenlenen çıkarma da pek sınırlı sonuç verdi. Buna karşılık iki tarafta da inanılmaz sayıda ölü ve yaralı belirdi, İngiliz tarafının toplam 213 bin, Türk tarafı­nın ise 190 bin kişilik zayiat verdikleri hesaplanmaktadır.

Birbirine son derece yakın siperler içinde geçen çatışma­larda yaralanan ve tedavi edilemeyenler kadar, esir alınan­lar da büyük sorunlar yarattı. Özellikle kısa sürede hızlı bir çözüm bekleyen İn­giliz kuvvetlerinin büyük kayıplar ver­mesi, İngiltere'de yo­ğun eleştirilere neden oldu. Bir yandan bu yenilginin Müslü­manları ayaklanma­ya teşvik edebileceği korkusuyla diğer yandan ken­di kamuoyundaki tepkileri tatmin etme arzusuyla, İngil­tere'nin, Türkler hakkında çok olumlu bir haber yayma politikasına başvurduğu gö­rüldü.

Yüzyıllardır Türkleri aşa­ğılamayı gelenek edinmiş çev­reler, bu alışkanlıklarının ak­sine, 'Centilmen Türk'ten bahsetmeye başladılar. Bütün suçu ve günahı da Alman­ya'ya yıkarak. İngiliz Hariciyesi'nin ve ordunun Yakın Doğu ve Ortadoğu ülkelerinde propagan­da için kullandıkları yarı res­mi haftalık 'Near East' dergi­sinin o yıllardaki yayınların­dan örnekler vererek bu kam­panyaya ışık tutmak mümkün.