Divan-ı Hümayun top­lantıları, simgelerle yüklenmiş, katı ve ay­rıntılı teşrifat geleneklerine bağlı olarak icra edilirdi. Bu konuda İsmail Hakkı Uzunçarşılı'nın “Osmanlı Dev­letinin Merkez ve Bahriye Teşkilatı” isimli eserinde önemli bilgiler verilir.

Divan halkı sabah namazını genellikle Ayasofya Camii’nde kılarlardı. Bu arada yeniçeri ocağı ve süvari bölükle­ri ağalarıyla bir miktar yeniçe­ri caminin Bab-ı Hümayun isimli giriş kapısına bakan mi­naresi önünde, önceden belir­lenmiş yerlerinde, iki sıra ha­linde dizilirler; namazdan Çı­kan Divan üyeleriyle vezirler de buraya gelerek mevkileri­ne uygun biçimde saftaki yer­lerini alırlardı.

Nihayet toplanma tamam­lanınca meydan duacısının yüksek sesle dua edip, “Fatiha” demesiyle, hep birlikte Fatiha Suresi okunur, sarayın ilk ka­pısı olan Bab-ı Hümayun açı­lırdı. Vezirler, reis tahtası önün­de kendilerini bekleyenlerin selamını aldıktan sonra, bü­tün erkân Divanhane'ye girer; herkes yerli yerinde ayakta beklerdi.

Sadrazam da gelip, herkes yerli yerine oturduktan sonra, iki görevli hazine önünde Fe­tih Suresi'ni okumaya başlar, bu sırada Divan erkânına aki­de şekeri dağıtılırdı. Fetih Suresi'nin bitmesiyle birlikte ye­niçerilere de çorba dağıtılırdı. Yine bu sırada çavuşbaşı ve tezkereciler tarafından hazine ve defterhanenin mühürleri açılıp, o gün kullanılacak def­terler Divanhane'ye getirilirdi. Nihayet bütün hazırlıkla­rın tamamlanması üzerine, ça­vuşbaşı ağa, elindeki asayı ye­re vurur, bu işaret üzerine Di­van-ı Hümayun toplantısı başlardı.