8. yüzyıldan 11. yüzyıla kadar dünyada tam bir Viking kasırgası es­ti. Bu 300 yıllık sürede İsveç, Norveç ve Danimarka'dan yola çıkan bu gözüpek savaşçılar Avrupa'yı boydan boya yağmaladılar, Bağdat'a kadar gidip Amerika'ya bile ulaştılar. Hızla­rı ve cesaretleri ile ünlenen bu savaş­çılar sadece kuzeyden gelen vahşi barbarlar değillerdi. Bu insanlar, aynı zamanda son derece zeki birer tüccar, mükemmel birer denizci, gemi ya­pımcısı ve zanaatçıydılar. Son derece zengin bir efsane dağarcıkları vardı ve yaşadıkları toplum o güne göre açık ve demokratikti. Ne var ki, Avrupa insanı İskandinavya hakkında çok şey bilmiyordu. Eski kayıtlarda kuzeye ait dağ ya da nehir ismine rastlamak adeta olanaksızdı. Kuzeyin adının geçtiği pek az kayıtta da onlardan korku ve nefretle söz ediliyordu.

Vikingler'in birdenbire ortaya çı­kışıı. arihçiler arasında farklı spekü­lasyonlara yol açmıştı... İlk zaman­larda yapılan dini açıklamalar, Vikingler'i "tanrının kamçısı" ve "gü­nahkar insanoğluna gönderilmiş bir ceza" olarak görmekten yanaydı. Vikingler'i olduğu gibi kabul edip tanrı­yı bu işin dışında bırakmak tarihçile­rin tam iki yüzyılını aldı.

St. Quentin papazı Dudo, Viking saldırılarının nedenini poligami (çok eşle evlilik) ola­rak görüyordu. Zevklerine son dere­ce düşkün olan Vikingler, tek bir eşle yetinen Hıristiyanlar'ın aksine poli­gamiyi seçmişlerdi. Poligaminin bir sonucu olarak artan nüfus, Vikingler'i başkalarının topraklarını yağma­lamaya zorluyordu. Köyün genç er­kekleri arasında çekilen kura sonu­cunda bazıları zorla dışarı gönderili­yor ve yaşayabilecekleri evler ara­mak zorunda bırakılıyorlardı. Viking saldırılarının kökeninde de bu gele­nek yatıyordu. İçkiye hayli düşkün olan bu kuzeylilerin sık sık araların­da kavga ettikleri de biliniyordu. Bu yüzden, bir gecede kabile savaşları çıkabiliyordu. Kaybedenler de ülkeyi terkedip yerleşecek yeni bir bölge aramak zorunda kalıyorlardı.