Enver Paşa’nın notlarındaki iki rü­ya da başlangıçtaki inanç ile sonraki umutsuzluğu çok açık bir biçimde yansıtmaktadır.

2 Kasım 1921'de şöyle ya­zar: "Dün gece bir rüya gör­düm. Bir dere boyunca yüksele yüksele taa kaynağa kadar git­tim. Burada yeşil bir çimenlik ortasında bir saray vardı. Bu­nun önünde bir havuzun orta­sında, fıskiyeden çıkan su, neh­rin menbaını teşkil ediyordu. Diğer tarafı büyük bir parktı. Uyandım kalbim atıyordu."

Enver Paşa'nın kendi mantığı için­de yorumlanırsa; yeşil, saray, fışkıran sular, başarının kayna­ğına vardığından başka türlü bir anlam taşımazlar.

 

Altı hafta sonra 14 Aralık’ta ise tam tersi bir rüya var:” Bu gece fena bir rüya gördüm. Sana hermelin kürk almıştım. Bir de baktım, hermelini sökmüşler. Yalnız kurşuni kadife kalmış. Artık tefsirini sorma, yazmayacağım.” Büyük bir sevgiyle bağlı olduğu eşi Naciye Sultan’ın aldığı kürkün parçalanmasını yorumlamayı istemiyordu. Aslında bu rüya içinde bulunduğu koşulları yansıtıyor­du. Zira o sırada Enver ve arkadaşları tutsaktılar. Hem de düş­manlarına değil, birlikte “dünya ihtilali” tasarladığı Türk ve Müs­lüman kardeşlerine!