Tarih boyunca birçok liman kenti, ekonomik canlılığını ve büyümesini korsanlıkla sağlamıştı. Hem yelken hem de kürekle kuzey denizlerinden yola çıkan Viking gemicileri, özel­likle Avrupa kıyıları, Akdeniz sahil­leri ve Atlantik kıyılarını yüzyıllar boyunca yağmalamışlardı. Ne var ki, onların bu saldırıları organize saldırı­lar değildi, Ulyssea gibi karnı doyur­mak için saldırıyorlardı.

Özellikle Kuzey Afrika sahillerin­de gerçek anlamda korsan devletler ancak 15. ve 16. yüzyıllarda kurul­muştu. Tunus, Cezayir gibi kentler, Barbaros ve arkadaşları ile ondan sonra gelen denizcilerin Hıristiyan gemilerinden yağmaladıkları zengin­likle olağanüstü bir ticari güce ulaş­mışlardı. Tarihçiler, 1613-1621 tarih­leri arasında, Cezayir kentine her ay en az 10 korsan gemisinin demir attığını iddia ediyorlar. Bu korsan dev­letlerin zenginliği öylesine dilden di­le yayılmıştı ki, binlerce macerape­rest buralara akın ediyor ve gemiler­de görev almak için başvuruyordu. O dönemde, başvuranlardan iki koşul isteniyordu: İyi bir denizci olmak ve İslam dinini kabul etmek...

Kuzey Afrika'da korsan devletler olgusuna paralel olarak, Avrupa'da da ilginç bir koalisyon ortaya çıkmış­tı. Denizlere egemen olmak ve yeni kıtalardan gelen zenginliklerin üzeri­ne konmak isteyen bazı monarşiler, korsanlığı resmileştirmeye başlamış­lardı. İngilizler ve Hollandalılar, bir süredir savaştıkları korsanları saray­lara çağırıp, onlara "yetki belgesi" veriyorlar ve onları kral adına deniz­lerde düşman kovalamakta yetkili kı­lıyorlardı. Bu aslında, donanma için beş kuruş para harcamadan denizlere sahip olmanın bir başka yoluydu...

Kral, donanma için ek bir masrafa girmiyor, sadece yağmalanan malı korsanlarla paylaşıyordu. Korsanlar da yaşamlarını yağlı ipte sona erdir­me korkusundan uzakta, kazançlarını kral ile bölüşüyorlardı. Kısacası, ala­nın ve verenin memnun olduğu bir "devlet korsancılığı" sistemi kurul­muştu.