Daha aylarca beklemek iste­miyorlardı. Fakat parayı al­madan da gidemiyorlardı. En­rico Dandolo ise mübalağalı isteklerle işi daha da zor hale sokuyordu. İki taraf arasında her an bir çarpışma çıkabilir­di. Başkent halkı, büyük bir endişe içindeydi. Çapulcu Haçlılar civar köylere sürekli saldırıyor ve her şeyi yağmalı­yorlardı. Surların dışında kimsenin can güvenliği kalmamıştı.

İstanbul içinde de küstah­ça dolaşan Haçlılar, başkent halkını son derece öfkelendir­mekteydiler. Sarhoş Haçlılar sokaklarda durmadan kavga­lar çıkartıyor, ellerini her tarafa uzatmaya çalışıyorlardı. Birkaç Fransız Haçlının, Müs­lümanlara ait bir mescidi ate­şe vermesiyle çıkan yangında, şehrin büyük bir bölümü kül olup gitti. Ancak bu yangın­dan sonra hiçbir Haçlı İstanbul’da oturmaya cesaret edemedi. Zira halk burnundan soluyordu.

Nihayet Doge Enrico Dan­dolo durumun böyle devam edemeyeceğine karar verdi. İmparatora gönderilen elçi he­yeti çok sert bir ültimatom verdi. Geoffroi de Villehardo­uin bu olayı şöyle aktarır:

"Açıkça meydan okuyan bu mesaj, Bizanslıları derin­den sarstı. Şimdiye kadar hiç kimsenin Bizans imparatoruna kendi sarayında bu şekilde bir hitapta bulunmadığını ve kendilerinin cürette çok ileri gittiğini belirttiler. Salonda kızgın sözler yükseldi. İmpa­rator suratını astı, kaşlarını çattı ve Haçlılar hemen ora­cıkta paramparça edilmekten korktukları için, alelacele çı­kıp gittiler."