Lale Devri denilince, akla bu dönemin eğlenceleri gelir. Bu eğlence ha yatında Sadrazam İbrahim Paşa'nın önemli bir rolü vardır. Sadrazam, eski saraydan uzakta, Kağıthane'de padişahın eğlenmesi için “Sadabad” adı verilen yeni bir saray inşa ettirmişti. Sarayın etrafına da bahçeler, havuzlar, çeşmeler ve heykeller yaptırılmıştı. Bu sarayda Fransa kralının sarayı ve yaşantısı örnek alınmıştı. Devlet ileri gelenleri de bu konuda padişahı taklit ettiler. Boğaziçi ve Haliç'in etrafındaki topraklar devlet ricali tarafından paylaşıldı.

Devletin üst kademeleri, birbirleriyle lüks yaşam yarışına girdiler. Bu durum halka da yan sıdı. Kahvehane ve mey haneler çoğaldı. Eğlence hayatıyla birlikte şiir ve müzik de iyice ön plana çıktı. Divan Edebiyatı'nın en büyük isimlerin den birisi olan Nedim bu dönemde ortaya çıktı. Şairler şiirlerinde daha fazla Türkçe sözcük kullanırken, tabiatı, aşkı övdüler.

Bu dönemde, geleneksel Osmanlı divanlarının yerini, iskemle ve koltuklar, Batı tarzı mobilyalar almaya başladı. Saray duvarları resimlerle süslendi. Devlet adamlarının portreleri yaptırıldı. Dönemin simgesi de düzenli ve bakımlı bahçeler oldu. Lale iyice ön plana çıktı. Lale soğanı yetiştirmek “moda” oldu. Lale ve lalecilik hakkında birçok kitap yazıldı. Bu eserlerde lale cinsleri, tohumların nasıl elde edildiği, lalelerin özellikleri belirtilirdi. Ama yine de bahçecilikle ilgili kimi bilgiler bir sır gibi saklandı.

Talebin aşırı artışı lale fi yatlarını yükseltti. Devlet lalelerin fiyatlarını türlerine göre belirledi. Gerek Cevdet Paşa gerekse Ahmed Refik bu dönemde lale soğanlarının beş yüz ile bin altına dahi satıldığını söylerler. Ancak bu konu da araştırmalar yapmış olan Münir Aktepe bu bilgileri abartılı bulur ve resmi kayıtlarla uyuşmadığını belirtir. Aktepe'nin dönemin arşivlerinden bulduğu bilgilere göre, 239 lale çeşidi arasında en pahalısı, 50 altına satılan ve 1717 yılında Vefalı Mehmed Bey'in yetiştirdiği “Nize-i Rummanî” adlı laledir.