1924'te mübadele sırasında Konya'dan Mersin Limanı'na gelen 5 yaşındaki Anasta Hacıteodo­ridu ilk kez denizi orada görmüş ve "Ana, ana! Bir büyük su" diye bağırmıştı. Kapadokya'dan Mersin'e doğru yürüyen kafilenin söylediği içli şarkı Karamanlıların mübadeleyle yaşadığı hayal kırıklığını anlatıyor:

 

"Mersin yollarında ekin tütüyor,

Mistiyan evlerinde baykuş ötüyor

Ana bu muhacirlik ölümden beter(...)"

Bu acı ayrılık sürecinin son­rasında çetin göç günleri ve Yunanistan'da, ken­dilerine tamamen yabancı topraklarda, dillerini dahi bilmedikleri topluluk içinde zorlu günler yaşadı Karamanlılar. Amerikan Kadın Hastaneleri Örgütü'nün Yunanistan'daki faaliyetlerinin başın­da bulunan Esther Lovejoy Yunanistan'ın Makronissi Adası'na ulaşan Karamanlıların durumunu raporunda şöyle aktarıyordu:

"Göçmenlerin hali tarif edilemez. Bunlar bütün dünyanın reddettiği vatansız insanlar, çoğu da kadın ve çocuk. Yunanca konuşamıyorlar, oradan oraya hayvan gibi   güdülüyorlar. Islak çukurlara, mezbeleliklere dol­duruluyorlar; yemek kıt, su kıt, yatak, giysi yok; soğuk altında aç ve hasta bekleşiyorlar."