Bu asli üyelerin arasına bazı görevliler de şartlı olarak dâhil olabilmekteydi. Bunlar­dan yeniçeri ağaları, vezir rüt­besinde iseler, Di­van'a katılabilir­lerdi. Üzerinde vezir­lik payesi de bulu­nan kaptanıderya­lar da İstanbul'da bulundukları za­man Divan toplan­tısına iştirak eder­lerdi. Beylerbeyilerden herhangi birisi İstanbul'da iken, aynı şekilde Divan'a katılma hak­kına sahipti. Ancak 18. Yüzyıl'dan itibaren, beylerbeyi makamında bulunanlar Divan toplantılarına katılmadılar.

Divan-ı Hümayun'un asli üyesi olmadığı halde toplantı­lara katılanlar ise, maiyetinde Divan bürokrasini yürüten bir kâtipler zümresi bulunduğu halde reisülküttap, büyük ve küçük tezkireciler, çavuşbaşı, kapıcılar kethüdası, teşrifatçı, asesbaşı, subaşı gi­bi görevlilerdi. Divan-ı Hüma­yun hizmetkârları diye anılan bu gruptakiler, sadece hizmetlerini yapar­lar ve asli üyelerin aksine, toplantı müddetince ayakta beklerlerdi.

Orhan Bey zamanın­dan Fatih zamanına kadar Divan-ı Hümayun, genellikle haftanın hemen her günü sabah namazından sonra toplanıp, öğlene kadar çalış­maktaydı. Fatih'in Divan başkanlı­ğından çekilip, arza girme uy­gulamasını başlatmasından sonra, Divan'ın asli üyeleri­nin, haftanın dört günü huzura çıkarak kendi memuriyet sahaları hakkında padişaha bilgi vermeleri âdeti benim­sendi.

 

6. Yüzyıl sonlarına doğru Divan toplantıları haftanın yalnızca dört günü; cumartesi, pazar, pazartesi ve salı günleri yapılmaya başlandı. III. Murad devrinde salı ve pazar günleri arz yapılması usulü kabul edilerek, her Di­van günü arza girilmesi âde­tinden vazgeçildi. III. Mehmed devrinde ise, toplantı günleri salı ve pazar olmak üzere haftada iki güne indirildi ve salı da, arza girme günü oldu.