Vakanüvis "vak'a yazan" anlamına gelir. Bu tarihçiliğin özelliği, olayların arka arkaya, yıl be yıl anlatılmasıdır. 16. Yüzyıl'da “vakanüvis” unvanı, tarih yazıcıları için kullanılsa da bu görevin Divan-ı Hümayun'a bağlı devamlı bir memuriyet olarak ortaya çıkması,

Naimâ ile başlamış ve Raşid'den itibaren devamlılık kazanmıştır. İlk resmi vakanüvis olan Halepli Mustafa Naimâ, 18. Yüzyıl'ın başlarında bu göreve getirilmiş ve 1592- 1660 yılları arasının tarihini kaleme almıştır.

Son vakanüvis, Abdurrahman Şeref'tir. Yazdığı tarih; II. Meşrutiyet'i gerektiren nedenleri, 31 Mart olayını, II. Abdülhamid'in tahttan indirilmesini ve Sultan Reşad döneminin bir ayını kucaklar.