Osmanlı tarihi hakkında son yıllarda yapılan akademik çalışmalarda, 16. Yüzyıl sonlarından itibaren, değişen dünya şartlarına paralel olarak, Osmanlı’nın kendi yapısını değiştirdiği yönünde bir görüş hakim oldu.

17.Yüzyıl’ın ortalarına gelindiğinde, klasik dönemden tamamen farklı yeni bir devlet yapısı ortaya çıkmıştı. Klasik yapıda meydana gelen bu değişiklik devrin nasihatname literatüründe ‘bozulma’ olarak algılanmış ve bu düşünce, çağdaş araştırmacılar tarafından da benimsenmiştir. Halbuki son otuz yılda yapılan çalışmalar, bunun böyle olmadığını açıkça ortaya çıkarmıştır.

Bu araştırmalara göre, Osmanlı klasik düzenindeki değişmeler, bozulma değil, yeni şartlara intibaktır. ‘Çözülme’ ve ‘gerileme’ terimlerin yerine ‘buhran’ ve ‘dönüşüm’ kavramlarının kullanılması daha uygundur. Esasen Osmanlı İmparatorluğu da karşılaştığı buhranı atlatıp üç yüz yıl daha devam etmiştir.