Kimi salavat getirip cesa­ret toplamaya çalışırken, kimi korkuyla yanındakine sarılı­yordu. Çocuklar şaşkınlık içinde göğü incelerken, kadın­lar kıyamet gününün geldiğini sanıp dua ediyorlardı. Kimi mahallenin ileri gelenleri, akıl sormak için en yakın mescidin imamına koşuyorlardı. Padişahın müneccim­başı Takiyüddin'i çağırarak bir yorum yapmasını istedi­ği rivayet edilir. Bütün bunlar olup biter­ken, içe kapanık ve vesvese­li biri olduğu bilinen padi­şah III. Murad'ın (1574-1595) ise derhal müneccim­başı Takiyüddin'i çağırarak bir yorum yapmasını istedi­ği rivayet edilir.

Takiyüddin'in büyük bir maharetle 'zuzeneb' (ışıklı kuyruk) diye adlandırdığı bu kuyrukluyıldız, 11 Eylül 1577 akşamından başlayarak 40 ge­ce boyunca İstanbul semalarında güneş gibi parlayacak, bu süre içinde halkın ve sara­yın en önemli konusu olacaktı. Bu 'zuzeneb'in nasıl yo­rumlandığını anlatan kaynak­ların sayısı oldukça sınırlıdır. III. Murad'ın Şehnamesi olan Şemailname'ye ya da dönemin asker sadrazamlarından Özde­miroğlu Osman Paşa'nın (ö. 1585) Şark gazalarını anlatan Şecaatname'ye bakılırsa:

"Akıllı, ruhi bilgili, zamanın hakimi, yüksek ruhlu fazıl kişi­ler, bu kuyrukluyıldızın açıkla­masını yapmak için geceler bo­yunca uykusuz ve yiyeceksiz halde çalışmaya ko­yulmuşlardı". Bu uzun tefekkür gecelerinden sonra müneccimbaşı Taki­yüddin'in Şeyhülis­lam Aziz Efendi'yi de yanına alarak padi­şahın huzuruna çık­tığı ve III. Murad'a;

"Ey alemin medarı olan padişah! Güzel meclisin aydınlık olsun! İran'ı fethetmek için sana müjdeler olsun! Zira düşman toprakta nefesi kesilmiş bir halde kaldı. Böyle semavi bir ateşin zuhu­ru burada uğur ve iyilik ala­metidir. Fakat İran üzerine bela, felaket şerareleri yağa­caktır!" dediği kaydedilir.