Osmanlı yayılışı tamamen muhafazakâr bir karakter taşımaktaydı. Ani bir fetih ve yerleşme siyaseti yoktu. Fetihler sistematik bir şekilde çeşitli safhaları izleyerek yürütüldü. İlk safhası bir alışma ya da alıştırma dönemi olarak gerçekleştirildi.

Gazilerin daimi baskısı altındaki komşu senyörler veya devletler, bu baskıdan kurtulmak için Sultan'ın tabiliğini ve haraç ödemeyi kabul ediyorlardı. Haraç miktarı ne kadar küçük olursa olsun, bir kere bu sistem yerleştimi, Osmanlı, o ülke halkını İslam hukukuna göre kendi tebaası (ahl al-zimma) sayıyordu.

Tabiiyet bağlarının sıklaştırılması ve nihayet yerli hanedanın bertaraf edilerek, o ülkenin doğrudan doğruya bir ‘’Osmanlı Sancağı’’ haline getirilmesi, siyasi şartlara ve ortaya çıkan fırsatlara göre oluyordu. Osmanlı fütuhatı, bu tedrici fetih politikasını 16. Yüzyıl'a kadar sürdürdü.