Osmanlı İmparatorlu­ğu, hâkimiyeti altına aldığı toplulukların iktisadi faaliyetlerinin deva­mından yana bir siyaset izledi­ğinden, Türkmenlerin de ha­yat tarzlarına müdahale etme­mişti.

Osmanlı yönetimi, aşiretle­ri imparatorluk ekonomisinin parçalarından birisi olarak görmüş ve Türkmenleri aşiretlerine göre sayımlarını yapa­rak bunlara “sancak” veya “kaza” statüsü vermişti. Özel­likle aşiretlerin yetiştirdiği hayvanlara ve üret­tikleri mallara im­paratorlukta ihti­yaç duyulduğu için, Türkmenlerin aşi­ret hayatına devam etmeleri, devlet yö­netiminin işine geli­yordu.

Divan-ı Hümayun, aşiretlerin adli veya huku­ki meselelerinin yerinde çözül­mesine yönelik kanun ve emirler çıkarmıştı. Tufan Gündüz'e göre böylece belli bir idari yapılanmaya sahip, yaylak-kışlak mahalleri önce­den tayin edilmiş ve topluca yaptıkları göç hareketleri ta­kip edilebilen kalabalık Türk­men teşekkülleri ortaya çık­mıştı.

Osmanlı yönetimi, rahat vergi toplamak ve aşiretlerin yaylak-kışlak güzergâhı ara­sındaki yerleşik halkın rahat­sız edilmemesini sağlamak için konar-göçerleri bir arada tutmaya gayret gösterirdi.