Rudi Paul Lindner, Osmanlı İmparatorluğu’nun bilinçli olarak Türkmenleri ekonomik açıdan yıkıma uğratmaya yönelik bir siyaset izlediğini öne sürer. Böylece, konar-göçerlere yerleşik hayata geçmekten başka hiçbir alternatif bırakıl­madığını iddia eder.

Ancak bu ve benzeri iddi­alar doğru değildir. Osmanlı yönetimi, aşiret­leri ekonominin ayrılmaz bir parçası olarak gördüğü için, yürüttükleri iktisadi faaliyet­leri sürdürmelerini istiyordu. Devletin, istisnai durumlar dı­şında, aşiretleri yerleşik haya­ta geçirmek gibi bir niyeti yoktu.

İskân faaliyetleri başlan­gıçta programsızdı. Aşi­retleri toprağa yerleşmeye devletin teşvik ettiği ve­ya zorladığına dair örnekler azdı. Mecburi iskân döneminde bile, bazı aşiretler iktisadi güçlerini kaybetme ihtimaline karsı iskân harici tutulmuş­lardı.

Devlet özellikle 17. Yüz­yıl'ın sonlarında, imparatorlu­ğun ekonomik yapısının alt üst olması yüzünden, aşiretle­ri iskâna tabi tutmaya başladı. Viyana bozgun yıllarından sonra uzun savaş döneminin meydana getirdiği iktisadi darlık yüzünden halk kitleleri topraklarını terk ederek, yerleşim yerlerini boş bırakarak, vergi gelirinin azalmasına yol açtılar.

Yine bu dö­nemde toplumsal ve ekonomik den­gelerin bozulması nedeniyle aşiret­lerin de yaylak ve kışlak mahalleri­ni terk etmeleri, imparatorluktaki kaos orta­mını daha da büyüttü. Bunun üzerine Osmanlı yönetimi, 1691- 1695 yılları arasında, harap ve boş yerleri imar edip iskâna açmak için bazı bölgelerde aşiretleri zorla iskân etti. Ancak bazı aşiretler yerle­rini beğenmeyerek iskân edil­dikleri mahalleri terk ettiler.