Artık daha popüler olarak Westminster Manastırı olarak bilinen St. Peter Collegiate Kilisesi'nin “Da Vinci Şifresi”, “Kader Taşı” , ''Genç Victoria” ve “Kralın Konuşması” gibi birçok filmde İngiltere hükümdarları için önemli bir yer olduğu konusunda hepimiz bir fikir ediniyoruz. Ve tüm dünya Galler Prensi William ve Bayan Catherine Middleton'ın bu kilisede karşılıklı yeminlerini izlediğinde bunun gerçek olduğunu onaylıyoruz. Ancak herkes bu muhteşem yapının bugünkü dünya harikası olmadan yaklaşık yedi yüzyıl önce inşa edildiğini bilmiyor.

MS 960 yılında, Kral Edgar ve St. Dunstain'in himayesinde küçük bir Benedictine manastırı kuruldu. Ve 11. yüzyılın başlarında, Kral Edward bu manastırı büyük ölçüde genişletilmesi ve havari Aziz Petrus'un onuruna devasa bir taş kilise olması için seçti. Ve bu kilise Westminster olarak tanındı ve 28 Aralık 1065'te kutsandı. Bu, erken ortaçağ dönemi stilinin bir dokunuşunu düşündüren revaklarda neden hala yuvarlak kemer izleri ve undercroft ve Pyx odasının devasa destekleyici sütunlarının olduğunu açıklıyor.

Kral Edward Manastırı, 1245 yılında Kral III. Henry'nin Fransa'da Amiens, Eureux ve Chartres gibi diğer katedralleri ve İngiltere'de Canterbury, Winchester ve Salisbury gibi diğer katedralleri takip ederek yeni gotik mimari tarzında yeniden inşa etmeye karar verdi. Reyns'ten Henry, Gloucester'dan John ve Beverly'den Robert, çalışmayı denetleyen üç duvarcıydı. Sivri kemerler, nervürlü tonozlar, gül pencereler ve uçan payandalar gibi manastırda gördüğümüz gotik özelliklerin çoğu bu rekonstrüksiyondan geldi.

Kıtasal geometrik orantı sisteminin tasarımın temeli olduğu söyleniyordu, ama yine de, çift koridor yerine tek bir koridor ve geniş çıkıntılı transeptlere sahip uzun bir nef kullanılmasıyla İngiliz özellikleri galip geldi ve bu da İngiltere'deki zaten en yüksek gotik kemerin çok daha yüksek görünmesine yardımcı oldu. İngilizliğe ek olarak, ana kemerlerin ayrıntılı pervazları ve sütunlar için cilalı Purbeck mermerinin görkemli kullanımı ve genel yapısal süslemeler var.

Ve Westminster, Fatih William'dan bu yana hükümdarların taç giyme törenlerinin yeri olduğundan, yüksek sunak ile sorgunun başlangıcı arasına geniş bir alan yerleştirdiler. Parlak yakut ve safir camın yanı sıra pencereleri kaplayan tek renkli bir desende hanedan kalkanlar da manastırın dikkat çekici özelliği olarak kabul edilir.

Ancak 1272'de Kral III. Henry'nin ölümü inşaatın durmasına ve böylece kilisenin bitmemiş kalmasına neden oldu. Ve sadece bir asır sonra, mimari birliği korumak için Kral Henry'nin gotik tasarımını takip etmekte ısrar eden Abbot Nicholas Litlyngton'un önderliğinde sürdürüldü. Ve inşaat, mimari tasarımda sadece küçük revizyonlar yapan projenin baş duvarcısı Henry Yevele tarafından devam ettirildi.

Bundan sonra, yapıya bir sonraki büyük ekleme, 1509-1579 yılları arasında inşa edilen Henry VII'nin yeni Lady Chapel'iydi. “İngiltere'de yapılmış en mükemmel yapılardan biri” ve “dünya harikası” olarak adlandırılan bu yapının mimarlarının Robert Janyns ve William Vertue olduğuna inanılıyor. Şapelin görkemi, İtalyan heykeltıraş Pietro Torrigiano'nun işçiliği sonucu ortaya çıkan yarı gizli çapraz kemerler üzerine inşa edilmiş asılı pandantiflerle ustalıkla oyulmuş tonozlu çatısında yatmaktadır.

Sonunda, iki yüzyıl sonra, 1745'te manastırın sörveyörü Nicholas Hawksmoor tarafından tasarlanan Portland taşındaki Batı Kuleleri'nin tamamlanması, binanın son aşamasına damgasını vurdu.

Kraliyet düğünlerinin ve hükümdarların gömülmesinin gerçekleştiği bu çok önemli “Kraliyet Ayrıcalıklı Kilisesi” tamamlanana kadar elbette oldukça uzun bir planlama, finansman ve inşa tarihi oldu. Ancak bu, tek bir yapının, üzerine kurulduğu yerin tarihine ilişkin soyut fikrin bir ifadesi olarak nasıl ayakta kalabileceğini gösterir.

kaynak: https://id14withmamquevedo.wordpress.com/2012/03/13/the-westminster-abbey/amp/