Daha popüler olarak Pisa Kulesi olarak bilinen Eğik Pisa Kulesi, İtalya'nın Pisa katedralinin bağımsız çan kulesidir. Ortaçağ Avrupa'sının en dikkat çekici mimari yapılarından biri olarak kabul edilir ve İtalya'daki en popüler turistik yerlerden biridir. Pisa'nın Campo dei Mircacoli (Mucizeler Tarlası) olarak bilinen katedral kompleksini, vaftizhane, mezarlık ve katedralin kendisini kapsayan dört binadan biridir. Alışılmadık bir şekilde, dönemin katedralleri için kule (veya çan kulesi) ana binadan biraz uzaktadır.

Kulenin inşaatı 1173'te başladı ve yaklaşık iki yüzyıl sonra tamamlanmasının ardından Avrupa'nın en yüksek çan kulelerinden biri oldu. Son 800 yılda, stabil olmayan zemin ve temel oturmasının neden olduğu kulenin yapısal eğimini düzeltmek için birçok girişimde bulunulmuştur. Kuleyi dengelemek için 20. yüzyılın sonunda kapsamlı çalışmalar yapıldı ve eğimi dört dereceden daha azına düşürüldü, şu anda dikey olarak 5 m'den fazla açıkta.

Kuleyi inşa etme kararı, Pisa kentini hem güçlü hem de etkili olarak sergilemek amacıyla alındı. Ortaçağ Romanesk tarzında beyaz mermerden yapılmış dairesel bir çan kulesi olarak tasarlanmıştır.

İlk inşaat aşaması Bonanno Pisano veya Gherado di Gherado'ya atfedilse de, kuleyi ilk tasarlayan mimar bir sır olarak kalıyor. İnşaatın ikinci aşaması Giovanni Pisano ve Giovanni di Simone tarafından denetlendi. Tommaso Pisano, kulenin 1399'da tamamlanmasını sağladı.

Kule, çan odası da dahil olmak üzere 8 katlıdır ve orijinal yüksekliği 60 m'ye ulaşmıştır. Alt kat 15 mermer kemerden, sonraki altı kat 30'ar, üst çan odası ise 16'dan oluşuyor. Kulenin içinden iki sarmal merdiven çıkıyor. Biri 294 adımdan oluşuyor, diğeri ise yalınlığı telafi etmek için iki ek adım gerektiriyordu.

Yalınlık, üçüncü katın inşaatı 1178'de tamamlandıktan sonra, kil, ince kum ve deniz kabuklarından oluşan değişen toprak temelleri bozmaya başladığında ortaya çıktı. Bir dizi savaş, inşaatı yaklaşık bir yüzyıl boyunca kesintiye uğrattı ve bu da toprağın sağlamlaşmasını sağladı ve kulenin zamanında tamamlanması durumunda kaçınılmaz çöküşü önledi.

İnşaat yeniden başladığında, mimarlar yokuş yukarı tarafta daha kısa ek katlar tasarlayarak yalın yapıyı yerleştirmeye çalıştılar, ancak bunun herhangi bir etkisi olmadı, bunun yerine ağırlık daha fazla batmaya neden oldu. Yüzyıllar geçtikçe, kulenin aslında yılda 1-2 mm oranında yavaş yavaş düştüğü ortaya çıktı.

20. yüzyılın başlarında, kulenin doğası gereği dengesiz olduğu ve daha fazla eğilmeyi önlemek için iyileştirici çalışmalara ihtiyaç duyulduğu ortaya çıktı. Kulenin önceki dört yüzyıl boyunca kurulmuş olan yedi çanı, çalarken hareket etmelerinin yalınlığı daha da kötüleştirebileceği düşünüldüğünden susturuldu.

Kulenin nasıl düzeltileceği konusunda, onu taş taş parçalara ayırmak ve başka bir yerde yeniden inşa etmek de dahil olmak üzere birçok fikir önerildi.

1920'lerde, temellere çimento enjeksiyonu enjekte edildi, bu da kuleyi kısa vadede stabilize etmeye yardımcı oldu, ancak gelecekte daha önemli bir çözüme ihtiyaç duyulacağı açıktı.

İkinci Dünya Savaşı sırasında Müttefikler, kulenin Naziler tarafından bir gözlem noktası olarak kullanıldığına inanmaya başladılar. Kulenin üzerine bir topçu saldırısı, bir ABD çavuşu tarafından emredilmeye yaklaştı, ancak yapının güzelliğini görünce, yapmamayı seçti.

1983 yılında, kule görünüşe göre 'Süpermen 3' filminde hoşnutsuz bir Süpermen tarafından 'düzeltildi'. 1987 yılında, katedral sitesi UNESCO Dünya Mirası Listesi olarak listelenmiştir. Buna, Süpermen'in en iyi çabalarına ve kulenin turistik bir cazibe merkezi olarak popülaritesine rağmen, geleceği hakkında artan endişeler vardı.

Kulenin Çökmesini Önleme

Yapısal analiz, kulenin, enine kesitin aniden azaldığı seviyede ciddi şekilde gerildiğini göstermiştir. 1989 yılında, yapıyı güçlendirmek ve temelin yüksek tarafına kurşun ağırlıklar uygulamak için çalışmalara başlandı. Bunu takiben, kurşun ağırlıkları değiştirmek için kulenin kuzey tarafına bir dizi yer ankrajı yerleştirildi.

Ancak bunlar geçici önlemlerdi ve 1990'da bir mühendis ekibi büyük bir doğrultma projesine başlayınca kule resmi olarak kapatıldı. Temellerin altından toprak çekilerek eğim 44 cm azaltılarak 4,1 m'ye düşürülmüştür.

Ancak, 1995 yılında kulenin bir gecede 2,5 mm eğilmesi alarm için bir nedendi. Mühendisler, yapının kendisi üzerinde çalışmak yerine toprak için çözümler aramaya karar verdiler. 1960'larda ortaya atılan, kulenin yüksek tarafından toprak çıkarmak olan bir fikir önerdiler; bu teknik, bir Meksika katedralinin büyük farklı yerleşimlerini düzeltmek için kullanılmıştı.

Denemeler başarılı oldu ve yapının altında 12 delik açma çalışmaları başladı ve toplamda yaklaşık 37 m3 toprak çıkarıldı. Operasyon ilerledikçe, kurşun ağırlıklar kademeli olarak kaldırıldı ve kule umulduğu gibi yanıt verdi, kuzey kenarı 13 mm, güney kenarı ise 1,5 mm yükseldi.

Çalışmalar tamamlandı ve yapı Mayıs 2001'de turistlere yeniden açıldı. Daha fazla kazı yapılmadan kule düzelmeye devam etti, ta ki 2008'de yapılan bir duyusal analiz yerleşimin toplam 48 cm'lik bir iyileşme ile durduğunu gösterene kadar. Mühendisler, kulenin en az 200 yıl boyunca istikrarlı bir durumda kalacağına dair kendinden emin bir değerlendirme yaptılar.