Al, tut ellerimi…

Tut ki;

Özgürlüğümün bu sevinçli gününde,

Paylaşalım sevgiyi.

İnsanca mutlu…

Eğer efendisiysem kendimin,

Sanma ki kolay oldu.

Yüzyıllar boyu ezdi

Beni benim gibiler.

Hiç farkımız da yoktu,

O insansa ben neydim;

O doğmuş, ölecekti.

Ya ben, peki ben kimdim?

"... Kim bilir belki yarın,

Belki yarından yakın

Doğacaktı..." mutlaka,

Özgürlüğü insanın!

Ve sonunda mutluluk

Bir ekim sabahında

Uzattı ışığını

Aydınlandı vatanım.

Egemenlik kayıtsız,

Bu milletin hakkıydı.

Son buldu insanıma

Baskısı zorbaların.

İşte:

Bu ekim sabahında uzattım ellerimi...

Ellerim cumhuriyet, egemenlik elimiz.

Paylaşalım istedim özgürlüğü sevinci:

Dokuz yüz yirmi üçten, sonsuz ekimlere; biz!..

GÜNAY TULUN