Gün batmıştı. Bulutlar Rhonetal'deki yüksek dağların
arasından aşağıya doğru alçalıyor, Afrika’nın sıcak kum
çölleri üstünden vızıldayarak gelen güney rüzgârı, yüksek
Alplerin üstünden esip geçiyordu. Bulutları yırtıp parçalayan
lodos rüzgârıydı bu. Bir an durunca, bir an için ortalık iyice
sakinleşti. Parçalanan bulutlar korkunç şekiller alarak hızla
akıp giden Rhone üzerindeki ormanla kaplı dağlara
kümeleniyorlardı. Bunlar eski çağlarda yaşamış deniz
hayvanlarının, havada süzülüp uçan kartalların bataklıklarda
sıçrayan kurbağaların şekillerini alıyorlar, hızla akan suyun
üstüne iniyor, hem de havada yüzüyorlardı. Nehir kökleriyle
birlikte yerden sökülmüş bir çamı sürüklemiş, ağaç
gövdesinin önünde su halka halka girdaplar yapıyor. Bu baş
dönmesinin kendisi, onun kız kardeşlerinin birinden fazla bir
şeydi. Çağıltı ile akan suda halkalar yaparak dönüyorlardı. Ay,
dağ tepelerindeki karları, karanlık ormanları, beyaz acayip
biçimler gösteren bulutları, geceleyin beliren buzları, tabiat
kuvvetlerinin yüzlerini aydınlatıyordu. Dağda oturan köylüler
onları buz kızının önünden geçerek havada sürü ile uçuşurken
camların arkasından görüyorlardı. Buz kızı buzullardaki
sarayından gelmiş, camdan yapılmış gemisinde, köklerinden
sökülmüş bir çamın üstünde oturuyordu. Buzullardan gelen su
onu, nehrin akıntısı ile aşağılara, açık denize doğru taşıyordu.
Havalarda, sularda: "Düğün davetlileri geliyor!" diye
şarkılar söyleniyor, sesler çınlıyordu.
Dışarıda hayaletler vardı, içerde hayaletler. Babette acayip
bir düş görmüştü:
Rudi ile evlenmişlerdi, öyle görmüştü düşünde, hem de
yıllardan beri evliydiler. Rudi dağ keçisi avına gitmişti, ama
kendisi evlerindeydi. Yanında kırmızı favorili İngiliz
delikanlısı oturuyordu. Ona öyle sıcak bir bakışla bakıyor,
sözlerinde öyle büyüleyici bir kuvvet vardı ki, elini uzattı ona,
Babette de onun peşinden gitmeye mecbur oldu. Birlikle
vatandan çıktılar, yol durmadan aşağı iniyordu. Sanki kalbinin
üstünde ağır bir taş vardı, öyle geliyordu Babette'e, gittikçe de
ağırlaşıyordu. Rudi'ye karşı, Tanrıya karşı işlenmiş bir
günahtı bu. Birdenbire yapyalnız, bırakılmış buldu kendini,
elbiseleri dikenlerle yırtılmış, saçları ağarmıştı. İçi ıstırapla
dolu, yukarıya doğru baktı. Kayanın kenarında Rudi'yi
görüyordu. Kollarını ona doğru açtı, ama seslenmeye, rica
etmeye cesaret edemiyordu. Cesaret etse de faydası
olmayacaktı. Çünkü biraz sonra onun Rudi olmadığını, yalnız
onun Alp bastonuna takılmış avcı ceketiyle şapkasını görmüş
olduğunu fark etmişti. Avcılar dağ keçilerini aldatmak için
böyle yaparlar. Hudutsuz bir ıstırap içinde şöyle inledi
Babette Ah! keşke düğünümün olduğu günde, o en mesut
günümde ölüp gitseydim! Allah’ım! Allah’ım! Bu bir lütuf
olurdu benim için, en büyük baht olurdu! Benim için de, Rudi
için de mümkün olan en güzel şey o zaman gerçekleşmiş
olacaktı. Hiç kimse yarın ne olacağını önceden bilemez ve
kendini çılgın bir ıstırap içinde uçurumdan aşağı fırlattı. Bir
tel kopmuş, bir matem nağmesi yankılanmıştı.
Babette uyandı. Düş bitmişti, gördükleri uçup gitmişti.
Ama korkunç bir düş gördüğünü, düşünde İngiliz
delikanlısıyla beraber olduklarını biliyordu. İngiliz’i aylardan
beri görmemiş, onu hiç düşünmemişti. Acaba Montraux'de
miydi şimdi? Düğününde onunla mı karşılaşacaktı? Güzel
ağzının etrafında hafif bir gölge dolaştı, kaşları çatıldı. Ama
az sonra tekrar gülümsemeye başlamış, gözlerine tuhaf bir
parıltı gelmişti. Dışarıda öyle güzel güneş açmıştı ki. Yarın da
Rudi ile düğünleri olacaktı.
Aşağıya indiği zaman Rudi odada onu bekliyordu. Az
sonra Villeneuve'e doğru yola çıktılar. İkisi de öyle mesuttu
ki! Müller de mesuttu, keyfi fevkalâde yerinde, gülüyor, yüzü
neşe ile parlıyordu. İyi bir babaydı Müller, doğru, iyi ruhlu bir
adamdı.
"Şimdi evin hanımı da, beyi de biziz" dedi oda kedisi.