Baristalığa ilk adımımı okumuşsunuzdur umarım. Çünkü oradan başlayan bir serüvenin garipleşmesine ve tuhaflaşmasına neden olan olaylar silsilesi başlıyor bu yazımda. Tamam çekirdek kahveyi çekmeden kahve makinasına takmış olabilirim ama sonuç olarak baristayım be artık. Ben mutlu mutlu barista oldum yani artık sipariş almama gerek yok diye düşünerek gittim işe. Peki öyle mi oldu? Tabii ki hayır. İşe gider gitmez elime bir paspas tutuşturan canım patronum ‘’Yerleri sil de parlasın dükkan.’’ dedi. Resmen incindim bu cümleyi duyunca. Baristaydım hani ben hani bitmişti paspas mevzuları artık. Anlaşıldığı üzere bitmemiş. Hani söylenemiyorum da yeni bir lakaba sebep olmamak için.

Paspası bitirdim geçtim bara oturdum, içeriye müşteri girdi. Patron bana bakıyor ben patrona. ‘’Neye bakıyorsun sipariş alsana.’’ Dedi patron. ‘’Baristayım ben barista.’’ Dedim, demez olaydım. Sanırım suratıma patlayan en büyük kahkahalardan birini attı patron bana. ‘’Dükkanda sadece sen varsın şuan çalışan olarak farkında mısın?’’ işte bu cümle az önce söylediklerimin pişmanlığıyla yaktı ruhumu. Uyanıp kısa sürede kendine gelmek konusunda iyi değilimdir ama bu kadarı da olmaz be kardeşim dedirttim resmen kendime.

‘’Haklısın ağabey.’’ deyip sipariş almaya gittim. Şansıma onlar da çay istedi. Çaylarını verip bara geri döndüm. Patron yüzüme gülüp ‘’Sen ne adamsın lan?’’ dedi. ‘’Neden ki patron?’’ diye cevap verdim. ‘’Oğlum hem çalışıyorsun hem her işe koşturuyorsun hem de barista olmak istiyorsun. Nasıl olacak joker elemanımsın sen benim?’’ dedi. Mutlu mu olsam yoksa burulsam mı karar veremedim bu cümleye. Sonra ben de fark ettim ki joker elemanmışım ben kafede cidden. Sonrasında anladım aslında neden patronun beni ilk günden çalışmaya başlattığını.