"Ey yaratılışı tamamlayan,

toprağa ve sulara yağmur olarak kayıtsızca, rastgele düşen nesne, nasıl daha belirsiz ve kanunla mutlu,

her şeyden yeniden doğar, çıkar, dalga dalga yükselir ve gökleri kurarsa bizim yağışlarımızın buharı da senden yükseldi ve dünyayı müzikle kubbeledi.

Senin müziğin:

Yalnızca dünyanın çevresini sarmalıydı; bizi değil.

Sana teb'de bir piyano yapmalıydılar ve seni bir melek, kralların, keşişlerin gömülü yattıkları çöl dağlarından geçirerek bu ıssız çalgının önüne götürmeliydi. 

O zaman melek, kendini yükseklere fırlatıp giderdi, çalmaya başlayacaksın korkusuyla.

Sonra da sen boşalırdın, ey köpüren sel, kimseler duymadan; yalnızca evrenin katlanabileceği şeyi evrene geri vererek.

Bedeviler uzaklardan hızlı hızlı gerçerlerdi, korku içinde ve bezirgânlar, sanki kasırgaymışsın gibi; müziğin kıyısında secde ederlerdi."

Rainer Rilke