Şöyle bir düşünüyorum da kimse beni üzmemiş. Kimse bana kendimi değersiz hissettirmemiş. Bana kendimi değersiz hissettiren, üzen ve inciten hiç kimseye kızmıyorum. Kızamıyorum. 

İstemediğim zaman hayatımın bir saniyesinde bile bulunmayacak insanları hayatıma alıp onların beni üzmesine ben izin verdim. nların hiçbir suçu yok. Tavizi veren bendim. Onlar da bu fırsatı iyi değerlendirdi. Suistimal edildi iyi niyetim.

Karşıma çıkan herkesi kendim gibi zannederek, düştüğünde ilk koşan olarak, değer görmediğim insanlara değer vererek, bazı insanlarına kendisine yapılsa asla affetmeyeceği şeyleri bana yapıldığında affederek, bana kötülükle gelene iyi niyetle giderek ben kendime zarar verdim.

Ama siz öylesiniz diye ben de öyle olmak zorunda değilim.

Üzüldüm mü? Evet.

İncindim mi? Evet.

Fakat tüm bunlar yüzünden kendimi silecek de değilim. Beni kimse üzmedi, her şeye ben izin verdim. Kabullendim, her şeyin sorumlusu benim.

Eleanor Roosevelt'in dediği gibi:

"Hiç kimse siz izin vermedikçe sizi değersiz hissettiremez."