Evet evet bugün tam olarak benim izin günümdü ama çok da öyle olmadı. Çay içerim diye gittim kafeye gene çay taşıyor, sipariş alıyor hale gelmiştim. Ve her seferinde bunun nasıl olduğunu anlayamıyordum. Ama olsun çalışmak ve kafe ile ilgilenmek çok hoşuma gidiyordu. Elimden gelen ne varsa yapıyordum kafe için tabi bazen elimden gelmesini istemediğim şeylerde olmuyor değildi? Mesela tepsi düşürmek. Sanırım en az iki üç çay takımı kırmışımdır öğrenene kadar. Her seferinde de alkışlıyordu diğer çalışanlar. Hem kendimi rezil hissediyordum hem de nasıl başardığımı düşünüyordum. Her seferinde patron gözlerimin içine bakıp kahkaha atsa da o korkumu sizlere anlatamam.

İş azaldığı için çıkarım izin günümü dinlenerek geçiririm sanıyordum ama öyle olmadı. Bana tek tek bar kısmındaki eşyaları ve nasıl kullanıldıklarını öğrettiler. Çok eğleniyordum öğrenirken taki çay makinesinde aşırı ısınmaya sebep olana kadar. Bir zararı olmadı makineye ama birkaç müşterinin ağzı yanmıştı. Her seferinde usul usul kaçmaya çalıştığımdan mıdır nedir hep benim yaptığımı anlıyorlardı. Çaylar tabii ki ikram oluyordu. Ama keyiflerini kaçırdığım için müşterilerden kaç kez özür diledim ben de bilmiyorum sayısını gerçekten. 

Saat gene gece oldu ve ben gene dükkandaydım sabah açılış yapacağımı biliyordum ama orada olmak beni mutlu hissettiriyordu. Çok erken geleceğimi düşünerek rahat koltuklara kestirmiştim gözümü. Dedim ki kendi kendime ben burada uyurum zaten dükkan içindeyim sabah da açarım dükkanı. Öyle mi oldu tabii ki hayır. Çünkü o koltuklar uyumaya gerçekten müsait değilmiş. Test ettim onayladım. Gecenin bir yarısı sırt ağrısıyla uyandım o koltuklardan. Gene uykusuz ben gene uykusuz kalmama sebep olan şey benim çözüm sanıdığım acı tücrübeye sebep olan fikirlerim.