Dinmiş tufanın son bulutu!

Bir sen gezinirsin açık mavi gökte.

Senindir, kimsesiz, neşesiz gölge.

Sevinç dolu günü, bir tek sen üzersin.

Az önce çepeçevrede sarmıştın gökyüzünü,

Şimşek de seni sarıverdi dehşetle.

Sen ise saçtın gizemli gürlemeni,

Ve açgözlü toprağa yağmur içirdin.

Yeter, defol! İşin bitti artık.

Toprak tazelendi, tufan da kaçtı buralardan.

Ve işte rüzgar da yaprakçıkları okşarken,

Kovuyor seni şu huzurlu göklerden.

Tüm arzularımı yaşadım ben

Hayallerime de soğudum artık

Sadece acılarım kaldı içimde

Meyveleri kalbimdeki boşluğun.

Hayın kaderin fırtınaları altında

Soldu güller açan taç yaprağım da

Yaşıyorum hüzünlü ve yalnız

Ve gelir mi sonum diye bekliyorum.

İşte böyle, sonbahar soğuklarına yenik

Fırtınanın kış ıslığı duyuluyor gibi

Çıplak dalda tek başına

Titremekte geç kalmış bir yaprak!

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin