Ormandaki canlıların en kalabalık ve aynı zamanda en sessiz varlıkları olan ağaçlar “Neden bizim bir kralımız yok? Bizim de bir kralımız olsun.” demişler. Aralarında tartışıp durmuşlar. Ama kimin kral olması gerektiğine bir türlü karar verememişler.

En iyisi, zeytin ağacına gidelim, kralımız olmak istiyor mu, soralım demişler.

“Zeytin ağacı, bizim kralımız olur musun?” diye sormuşlar hep bir ağızdan.

Zeytin ağacı, sinirlenmiş. Kaşlarını çatmış: “Benim her derde deva yağım var. Herkes beni sever hem de sayar. Neden ağaçların kralı olayım, dertsiz başıma der alayım.” demiş.

Ağaçlar, zeytin ağacının kral olmak istememesine üzülmüşler ama vazgeçmemişler. İncir ağacına gitmeye karar vermişler. İncir, hem büyük, hem de güçlüdür. Krallığa layıktır, diye düşünmüşler.

“Sevgili incir ağacı, bizim kralımız olur musun?” diye sormuşlar.

İncir ağacı, dallarındaki incirlerle birlikte büyük yapraklarını şöyle bir sallamış. Sonra, “Bu güzel meyvelerimi bırakıp da size neden kral olayım.” demiş. “İyisi mi siz kendinize başka bir kral bulun.” diye eklemiş.

Ağaçlar tüm gün dolaşmaktan, kendilerine uygun bir kral aramaktan yorgun düşmüşler. Bu gidişle biz kendimize bir kral bulamayacağız diye üzüldükleri sırada. Söğüt ağacı: “Buldum!” diye seslenmiş. Önüne düşen kozalağı dallarıyla havaya kaldırarak arkadaşlarına göstermiş. Meğer hep birlikte çam ağacının ulu gölgesi altında bulunuyorlarmış.

Hepsi birden “Çam ağacı, sen ağaçların en güzeli, en yücesisin. Bizim kralımız olmaz mısın?” diye sormuşlar. Çam, onların bu isteğini kıramamış. Tekliflerini kabul etmiş. O gün bu gündür, ormandaki tüm ağaçların kralı çam ağacı olmuş.