Bir gün dindar ve fakir bir köylü kızı öldü ve kendisini cennetin kapısında buldu. Aynı anda zengin bir bey de cennete girmek istedi. Derken Aziz Petrus elinde bir anahtarla çıkageldi ve zengin beyi içeri aldı. Anlaşılan fakir kızı görmemişti; cennetin kapısını kapadı. Köylü kızı, o zengin beyin nasıl coşkuyla cennete alındığını ve içerde nasıl şarkılar söylenip oynandığını duydu. Sonunda etrafı bir sessizlik kapladı. Aziz Petrus geri dönerek cennetin kapısını açtı ve köylü kızı içeri aldı. Köylü kızı kendisi için de şarkılar söylenecek ve oyunlar oynanacak sandı. Ama içeri girdiğinde her taraf sessizdi. Onu melekler karşılamış ve seve seve içeri almışlardı, ama kimse şarkı söylememişti. Bu yüzden kız Aziz Petrus'a, kendisinin neden zengin bey gibi şarkılarla karşılanmadığını sordu. Yani dünyada olduğu gibi cennette de bazı insanlar kayırılıyor muydu?

Bunun üzerine Aziz Petrus şöyle dedi: "Kesinlikle yok öyle bir şey. Sen de diğerleri gibi sevilerek karşılandın; sen de o zengin bey gibi cennetin nimetlerinden yararlanacaksın. Ama bak, senin gibi fakir köylüleri biz her gün cennete alıyoruz. Oysa o gördüğün zengin bey gibi insanlar ancak birkaç yüzyılda bir geliyorlar buraya."