Etrafına şöyle bir bak, mutlu musun, mutsuz musun bunu kim önemsiyor?

Kim merak ediyor? En son kim anladı seni?

En üzgün olduğun, en çok canın yandığı anda kim gerçekten yanında olduğunu hissettirdi sana?

İyi düşün, yanında olduğunu zannettiğin insanların sadece sözde yanında olduğunu fark edeceksin. Birileri mutlu olsun diye didinip duruyorsun. Üstüne önceliği olmadığını bildiğin halde bazı insanları önceliğin yapıyorsun. Yetmiyormuş gibi bir de onları kaybetmekten korkuyorsun. Bana sorarsan çok yanlış yapıyorsun.

Seni gözden çıkarmış insanlar için her şeyi göze almaktan yorulmadın mı? Sadece kendisini düşünen insanlar uğruna kendini değersizleştirmekten sıkılmadın mı?

Sen insanları kaybetmekten korkuyorsun ama kimse seni kaybetmekten korkmuyor. Bu gerçeği ne yazık ki göremiyorsun. Kendine yanlışı da tam olarak burada yapıyorsun. Ama artık gözlerini açıyorsun. Önceliği olmadığın insanlara o değerli vaktini harcamıyorsun. Seni gözden çıkarmış insanlar için her şeyi göze almıyorsun. Seni kaybetmekten bir an olsun korkmayan kimseyi kaybetmekten korkmuyorsun. Hatta ve hatta kaybetmekten korktuğun ne varsa şu dakikadan itibaren özgür bırakıyorsun.

Uğruna üzüldüğün insanlar, senin üzgün olmanı umursamıyor. Artık sen de umursamıyorsun.

Kaybetmemek için uğraşmak yerine kaybetmekten korktuğun her şeyi özgür bırakıyorsun.