çoğumuz gibi, o farklı işlere

girip çıktım ki, midem deşilmiş ve bağırsaklarım

rüzgara fırlatılmış gibi hissediyorum kendimi.

iyi insanlar da tanıdım bu işlerde

öbür tür de.

ama birlikte çalıştığım insanları

düşününce-

aradan on yıl geçmesine rağmen-

ilk aklıma gelen

Karl

oluyor.

 

Karl'ı hatırlıyorum: yaptığımız iş

belden ve boyundan askılı

önlük giymeyi gerektiriyordu.

 

ben Karl'ın çömeziydim.

'kolay bir işimiz var', demişti

bana.

 

her sabah yöneticilerden biri geldiğinde

Karl hafifçe öne eğilip gülümser, başını hafifçe sallayarak

onu selamlardı: 'günaydın Doktor Stein',

'günaydın Bay Day' ya da

Bay Night, kadın bekarsa 'günaydın, Lilly' ya da

Betty ya da Fran.

 

ben tek kelime

etmezdim.

 

Karl bundan rahatsızlık duyuyordu,

bir gün beni kenara çekti: 'bana bak,

böyle bir işi başka nerede bulacaksın?

iki saatlik öğle paydosumuz var.'

 

'bulamam herhalde...'

 

'kesinlikle, senin benim gibiler için

bundan iyisi can sağlığı..'

 

bir şey demedim.

 

'tamam, önceleri zor gelir insana köpeklenmek

benim için de kolay olmadı

ama bir süre sonra

önemli olmadığını keşfettim

kabuğum çıktı.

artık kabuğum var,

anladın mı? '

 

baktım ona, gerçekten vardı kabuğu, yüzünde de bir tür

bulanıklık vardı gözleri anlamsız

bakıyordu, boş ve

kayıtsız; yıllanmış,

yıpranmış bir deniz kabuğuna

bakıyordum.

 

birkaç hafta geçti

hiçbir şey değişmedi: Karl hiç sektirmeden

herkesi saygı ile selamlıyor,

gülümsüyor, rolünü mükemmel

oynuyordu.

 

ölümlü olduğumuz aklına

hiç gelmiyordu

herhalde

ya da

daha büyük tanrıların bizi

izliyor

olabileceği.

 

ben işimi

yaptım.

 

sonra, bir gün, Karl beni

kenara çekti yine.

 

'bak, Doktor Morely benimle

senin hakkında konuştu.'

 

'evet? '

 

'senin neyin olduğunu

sordu bana? '

 

'sen ne dedin? '

 

'genç olduğunu söyledim.'

 

'teşekkür ederim.'

 

maaşımı alır almaz

istifa ettim

 

ama

yine benzer işler buldum

yeni Karl'larla karşılaştım

ve sonunda hepsini bağışladım

ama kendimi asla:

 

ölümlü olmak bazen

insanı

tuhaf

neredeyse

çalıştırılamaz ve

son derece

iğrenç

kılar-

hür teşebbüsün

kölesi

değil.

 

Charles Bukowski

 

Friendz10