I

ece ayhan kimdi

 

resmi ve Ortodoks tarih yazıcılarına göre

-ki onların soruya sağır

yanıta dilsiz olduğu unutulmasın-

mor kapaklı kitaplarda boğulan bir şairdi

münafıktı durmadan tarihi kötüledi

bozguncuydu yasak dilleri severdi

 

cimriydi kimselere ödünç vermedi şiirini

-Ya Galata bankerlerinin sonuncusu olsaydı

çoktan yıkılırdı

fildişi imparatorluğunun mali düzeni-

 

adının geçmesi beklenmesin tüzüklerimizde

ece ayhan şuara loncasına hiç girmedi

hem nasıl aynı müsamereye çıkar onunla

namık kemal ve loncamızın erkek şairleri

 

makam sahibi şairlerimiz onunla ilgilenseydi

kanımızca kara şiirler örgütlemekten

kamu adına bir beyaz gömlek giyerdi.

 

halkı fazla etkilemedi dili gündelik değil

şiiri son kayıtlara göre yeraltına çekildi

 

 

II

ece ayhan bizim dilimizi bilirdi

 

cennetmekân olsun bir babadan kaldık

yüreği cibali’de ayakları başsız olur kore’de

bizse karaşın bodrumlarda evlad-ı şüheda

 

parasız yatılıya yazıldık

devletimizin disiplinlerinde

nerde bir cumhuriyet uyansa

gürbüz çocuklarıydık

o kadar uğraştı anamız gece ağır işlerde

mavi akmadı kanımız devletin resmi rengi

 

hayatımız resmen kayıyordu abiler

gördük de önleyemedik çoğalan sular gibi

yıldız olup üşüşürdük bölüşmeye ekmeği

boynumuza gecenin mührü düşmeden önce

 

halk olduk yazısız İstanbul tarihine

göğsümüzde bir gülü gülümsetti durmadan

ondan öğrendik bütün denizlerin kirletildiğini

ne çok balık birikti böylece yüzümüze

 

el sayılmaz ece ayhan yakından amcamız

çok kuşlu mektuplar saldı bize damgasız

size de zarfsız mektuplar yazmasaydı abiler

aklınıza gelir miydi külhan çocukların da

şiire nazır bir kente dükalık kurdukları

 

biz büyüsek de böyle o büyük çocukluğun

kalbimizdeki yeri yitmez

“uzun ölülerin gömülmeleri

uzamış denizlerdeyse hiç bitmez” (*)