Kedim Köfte ve ben 7 yılı aşkın süredir beraber yaşıyoruz. Üniversiteyi beraber okuduki sınavlara çalırşırken not kağıtları için kavga ettik, beraber uyuduk, beraber uyandık. Dertleştik, oyun oynadık. Beraber büyüdük. Baika şehirler gördük, yeni arkadaşlar edindik. Nitekim birbirimize can yoldaşı, yol arkadaşı olduk. (Sevgim kabardı şu an.)

Ben tam da bu satırları yazarken kucağımda uyuyor. Çünkü beni özlemiş. Kaç zamandır evde birlikteyiz tüm. Her şeyi birlikte yapıyoruz. İşe başladığım için beni özlemiş bugün. Ben de onu işteyken baya özledim gerçekten...

Bunca yıldır birbirimize benzedik. Doğursam anca bu kadar bana çekebilirdi yavru ceylanım. Benim gibi ilgi istiyor, yemek yiyor, su içiyor, ben onun gibi uyuyorum. Gerçekten zaman içinde birbirimize çektik.

Sizde böyle düşünüyor musunuz? Evcil hayvanınızla zamanla alışkanlıklarınızın benzediğini hissediyor musunuz?