Gerçek sevgi, iyileştirip güzelleştirir. Ruha çiçek açtırır, yoldaki sokak köpeğine selam verdirir, mutlu eder. 

Sevmek acı çekmek değildir. Mutsuz hissettiren, boğan, yoran, nefes kesen şey sevgi değil, saplantıdır. Bunu, ebeveynler çocuklarına öğretmelidir her şeyden önce.

İnsanın sevgisinin temelleri aileden atılmalı. Ailesinden sevgi görmemiş bir çocuk büyüdükçe sevginin ne olduğunu anlamak için çabalar sürekli. Her gelen ona "Bak sevgi şu" der. Aslında kendi fikirlerini anlatmış olur. Neticede ailesinden sevgi görmemiş insan çabuk kandırılır. Her gördüğüne gerçek sevgi bu diye sarılır. Ondan sevgiyi öğrenmeye çalışır ve neticede daima üzülür. Çünkü mutlak sevgiyi asla bulamaz, tanıyamaz. Ta ki birisi gerçekten sevene kadar onu. Ona doğru sevgiyi anlatana kadar.

Ki bu her zaman mümkün olmayabilir. Devir artık değişti. 

Çocuk yetiştirirken daima buna dikat etmeli. Sevginin ne olduğu hissettirilmeli çocuğa. Ki o başka yerlerde sevgi aramasın. Ya da birisi ona seni seviyorum dediğinde şöyle dönüp bir baksın, karşılaştırsın ailesinden grdüğü sevgi ile ona seni seviyorum diyenin sevgisi aynı mı?

Yani uzun lafın kısasa:

"Bir insana bırakacağınız en büyük miras sevgi dolu bir kalptir."