Bazen bu manzarayla karşılaştığım zaman gülesim geliyor. Bazen kendime de gülüyorum. Bir oyun oynuyorum ve rakibim gerçekten elinden geleni yapmıyor. Sonra ben de bu oyunu kazandığımda sevinebiliyorum. Ama benim bu sevincim aslında yersiz. Çünkü Rakibim elinden geleni yapsa gerçekten kazanabilecek miydim acaba? Bazen ayırt etmekte de zorlanıyorum. Yani rakibim gerçek oyununu mu oynadı yoksa beni ciddiye almadı mı diye? Bence zaferlerin en güzeli elinden geleni yapan bir rakibi yenince ortaya çıkar.