Elbetteki göz teması iletişim için önemli bir unsurdur. Ama benim için bir tık daha öenmli bir unsur. Bu huyumu annemden almışım. O da aynı benim gibidir. Şöyle ki konuştuğum kişi benimle göz teması kurmazsa anlatmaya devam edemem. Göz gözeyken anlatabiliyorum. Öteki türlü sanki dinlemiyormuş gibi hissediyorum. Olmuyor yani... İlla bana bakmasını beklerim veya rica ederim.

Annem de benim gibi. Ama buna rağmen ikimiz iletişim kurarken yine de benimle göz teması kurmaz da. Enteresan dğeil mi? Kendisi de aynı durumda aslında ve bu konuda hem bilgili hem de hassas. En iyi anlayan beni bu konuda. Ama yine de buna rağmen inanılmaz vurdumduymaz olabiliyor.