ALTIN YAĞMURU

Evvel zaman içinde küçük bir kız varmış. Bu kızcağızın annesi de, babası
da ölmüşlermiş.
Çocuk o kadar yoksulmuş ki, başını sokacak bir kulübeciği, içine girip
yatacağı bir yatağı bile yokmuş. Daha kötüsü, üstündeki entariden başka
giyecek bir şeyi, kendisine acıyan birinin verdiği bir dilim ekmekten başka
yiyeceği de yokmuş. Ama bu kız çok iyi yürekliymiş. Yeryüzünde kimseciği
olmadığı için kızcağız Tanrı'ya güvenerek, başını alıp kırlara gitmiş.
Yolda karşısına yoksul bir adam çıkmış:
- Karnım çok aç, bana yiyecek bir şey versene!.. demiş.
Kızcağız elindeki ekmeğin hepsini adama uzatmış, yola koyulmuş.
Az sonra karşısına bir çocuk çıkmış; ağlaya ağlaya demiş ki:
- Soğuktan kafam donuyor... Bana bir şey ver de başımı örteyim!
Bunun üzerine kız başlığını çıkarıp çocuğa vermiş.
Biraz daha yol aldıktan sonra yine bir çocukla karşılaşmış. Bu çocuğun
üzerinde entarisi yokmuş. Soğuktan tir tir titriyormuş. Kız ona kendininkini
vermiş.
Az sonra biri de ceketini istemiş. Onu da bu çocuğa vermiş.
Sonunda bir ormana varmış. O sırada ortalık kararmışmış. Burada biri daha
yanına gelerek gömleğini istemiş. İyi yürekli kız şöyle düşünmüş.
- Vakit gece... Ortalık karanlık. Nasıl olsa seni kimse görmez. Gömleğini
de çıkarıp verebilirsin, demiş. Gömleğini çıkarmış, vermiş.
Böyle çırılçıplak dururken birdenbire gökyüzünden yıldızlar dökülmeye
başlamış. Bunlar, pırıl pırıl altından paralarmış. Kız bir de bakmış ki, üstünde
en iyi kumaştan yepyeni bir entari var. Bunun üzerine paraları eteğine
toplamış. O günden sonra zengin bir kız olarak ömrünün sonuna kadar
rahatça yaşamış.