AYAK TAKIMI

Minik horoz, minik tavuğa dedi ki:
- Kabuklu yemişlerin tam oldukları vakit. Haydi birlikte dağa gidelim.
Sincap hepsini toplayıp götürmeden şöyle tıka basa bir karnımızı doyuralım.
Minik tavuk:
- Peki, haydi gel baş başa bir keyif çatalım, dedi.
Birlikte çıkıp dağa gittiler. Bol ışıklı bir gün olduğu için akşama kadar
orada kaldılar.
Bilmem, yiye yiye karınları şiştiği için mi, yoksa burunları büyüdüğü için
mi nedir? Eve yaya dönmek istemediler. Bunun üzerine minik horoz ceviz
kabuklarından küçük bir araba yaptı. İşini bitirince küçük tavuk içine oturdu.
Horozcuğa:
- Arabayı sen çekip götürebilirsin elbet, dedi.
Horozcuk:
- Çok bilmişsin maşallah, dedi, arabaya koşulacağım yerde eve yaya
giderim daha iyi!
Hayır... Böyle sözleşmemiştik. Arabacı olabilirim. Arabacı yerinde
oturabilirim, ama araba çekmek, doğrusu işime gelmez.
Böyle çekişip dururlarken bir ördek vaklayarak geldi:
- Sizi hırsızlar sizi, ceviztepeye gitmek için kimden buyruk aldınız? Durun,
bu size pahalıya mal olacak, dedi. Gagasını açarak minik horozun üstüne
yürüdü: fakat horoz miskin bir hayvan değildi. Ördeğin tepesine güzelce
bindi. Mahmuzlarını o kadar güçle batırdı ki, ördek aman diledi. Yaptığının
cezası olarak arabaya koşulmaya seve seve razı oldu.
Bunun üzerine horoz arabacı yerine geçti, oturdu. Araba hızla yol almaya
başladı:
- Ördek, koşabildiğin kadar koş bakalım!
Biraz yol aldıktan sonra iki yaya yolcuyla karşılaştılar: Bir toplu iğneyle,
bir dikiş iğnesine.
Bunlar:
- Durun! Durun, diye bağrıştılar. Nerdeyse ortalığın zifiri karanlık
olacağını, bir adım bile atamayacaklarını, caddenin de pek kirli olduğunu
söylediler: arabaya biraz binip binemeyeceklerini sordular. Bunlar kent
kapısının karşısındaki terzi hanında otururlarmış.
Bira içerken geç kalmışlarmış. Zayıf kişiler oldukları için fazla yer
kaplamayacaklarını düşünen minik horoz ikisini de arabaya bindirdi.
Kendisiyle tavukçuğun ayaklarına basmayacaklarına söz verdiler. Akşamın
geç vaktinde bir hana geldiler. Geceleyin yolculuğu sürdüremeyecekleri için,
ördek de yaya yürümeyi beceremeyerek sağa sola yalpa vurduğundan oraya
indiler.
Hancı önce birçok bahane uydurdu; hanın dolu olduğunu söyledi. Bunların
kibar kimseler olmadığını da aklından geçiriyordu. Fakat ''minik tavuğun
yolda yumurtladığı yumurta senin olsun; her gün yumurtlayan ördek sende
kalsın'' gibi tatlı diller dökünce, hancı geceyi burada geçirebileceklerini
söyledi. Bunun üzerine yeniden canlandılar, güle oynaya vakit geçirdiler.
Sabahleyin erken ortalık henüz ağarırken, herkes daha uykudayken horoz
tavuğu uyandırdı. Yumurtayı getirdi. Gagasıyla deldi. Birlikte yediler.
Kabuklarını da ocağa attılar. Sonra henüz uyumakta olan dikiş iğnesine
gittiler. Tepesinden tuttular. Hancının iskemlesindeki mindere, toplu iğneyi
de havlusuna soktular. Sonra kırlara doğru uçup gittiler. Nemize gerek?
Nereye giderlerse gitsinler.
Kendi isteğiyle açıkta uyuyan, avluda kalan ördek bunların kaçıp
gidişlerini duydu, sevindi. Bir dere buldu; yüze yüze akıntı boyunca inmeye
başladı. Araba önünde gidişten daha hızlı yol alıyordu.
Birkaç saat sonra hancı yataktan kalktı, yıkandı, havluyla kurunmak istedi.
Toplu iğne yüzünü çizdi. Bir kulağından öbürüne kadar kırmızı bir çizgi oldu.
Sonra mutfağa gitti, bir çubuk doldurmak istedi. Fakat ocağın başına gelince
yumurta kabukları suratına sıçradı.
- Bu sabah ters yanımdan kalktım galiba! diye sövüp sayarak kendini
dedesinden kalma, koltuğa attı. Fakat hemen yerinden fırladı:
- Aman, diye bağırdı.
Çünkü dikiş iğnesi daha kötü bir biçimde batmıştı, hem de başına değil
de...
Bunun üzerine büsbütün çileden çıktı. Dün akşam geç vakit gelen
konuklardan şüphelendi. Gidip bunları her yerde aradı. Onlar çıkıp
gitmişlerdi. Bunun üzerine hancı bol bol tıkınıp beş para vermeyen, üstelik
teşekkür yerine insanın dalına basan hiçbir ayak takımını bir daha hana
almamaya ant içti.