TİLKİYLE AT

Bir köylünün sadık bir atı vardı. Hayvan yaşlanmıştı, artık iş göremiyordu.
Bunun üzerine sahibi ona daha fazla yiyecek vermek istemedi:
- Artık sana gerçekten gereksinmem olmayacak. Bununla birlikte yine
senin iyiliğini düşünüyorum. Bana bir aslan tutup buraya getirerek, hâlâ
güçlü olduğunu gösterirsen seni alıkoyacağım. Fakat şimdilik ahırından çık
git, dedi.
At üzüldü. Hava değişikliklerine karşı korunacak bir yer bulmak üzere
ormana doğru yollandı. Bu sırada karşısına tilki çıktı:
- Ne diye böyle başını eğmiş de yalnız başına dolaşıyorsun, dedi. At:
- Ah, diye yanıtladı, hasislikle bağlılık bir evde bağdaşmıyor. Sahibim
yıllarca kendisine ettiğim hizmetleri unuttu. Artık tarlada iyi çalışamadığım
için bana yem vermek istemiyor. Beni başından savdı.
Tilki sordu:
- Hiçbir avutucu söz söylemeden mi?
- Verdiği avuntu berbat bir şeydi. Dedi ki, kendisine bir aslan getirecek
kadar hâlâ güçlüysem beni alıkoyacakmış. Fakat bunu yapamayacağımı o
pekâlâ bilir.
Tilki:
- Öyleyse sana yardım edeceğim, dedi. Sen yalnızca yere uzan, yayıl,
ölüymüşsün gibi hiç kıpırdama!
At, tilkinin dediğini yaptı. Tilkiyse mağarası oradan pek uzakta olmayan
aslana gitti:
- Şurada açıkta ölü bir at yatıyor. Çık, benimle oraya gel, yağlı bir yemek
bulabilirsin orada, dedi.
Aslan birlikte gitti. Atın yanında durunca tilki dedi ki:
- Burası senin için doğrusu rahat bir yer değil. Biliyor musun ne
yapacağım? Bunu kuyruğuyla sana bağlayacağım. Böylece onu çeke çeke
mağaraya götürürsün, rahat rahat yersin.
Bu öğüt aslanın hoşuna gitti, durum aldı. Tilki atı kendisine sımsıkı
bağlayıp düğümleyebilsin diye kıpırdamadan durdu.
Tilki atın kuyruğuyla aslanın bacaklarını bir araya bağladı. Her şeyi o
kadar iyi, o kadar sağlam sarıp doladı ki, bunun hiçbir güçle parçalanması
mümkün değildi.
Tilki işini bitirince atın omzuna vurdu:
- Çek bakalım kır at çek, dedi. O zaman at birden ayağa kalktı, aslanı da
kendisiyle birlikte çekip götürdü.
Aslan öyle kükremeye başladı ki, ormandaki bütün kuşlar korkudan uçup
gittiler. Fakat at kükremesine aldırmadı. Onu çeke sürükleye kırdan çekip
sahibinin kapısı önüne götürdü.
Sahibi bunu görünce daha iyi bir şey düşündü. Ata:
- Yanımda kal, iyi bakılacaksın! dedi. Ölünceye kadar ona doyasıya
yiyecek verdi