KURBAĞA KRAL YAHUT DEMİRDEN HEINRICH

Evvel zaman içinde bir kral varmış. Bu kralın kızları pek güzelmişler. Ama en küçüğü o

kadar güzelmiş ki çok şeyler görmüş olan güneş bile, ne vakit bu kıza rasgelse hayran

olurmuş. Kralın sarayına yakın bir yerde büyük, karanlık bir orman bulunuyormuş. Bu

ormanda yaşlı bir ıhlamur ağacının altında bir kuyu varmış. Pek sıcak günlerde prenses

ormana gider; bu serin kuyunun başında otururmuş. Can sıkıntısını gidermek için de

yanına bir altın top alır, havaya atıp tutarmış. Bu, kızın en sevdiği oyunmuş.

Gel zaman, git zaman... Günün birinde prensesin, havaya attığı altın topu eline düşmemiş,

yere çarpmış, yuvarlana yuvarlara dosdoğru suya dalmış. Prenses topun arkasından baka

kalmış. Top gözden kaybolmuş. Kuyu o kadar derin, o kadar derinmiş ki, dibi

görünmezmiş. Bunun üzerine kız ağlamaya başlamış. Ağladıkça ağlıyor, bir türlü

üzüntüsü yatışmıyormuş. Kız böyle hıçkırıp dururken biri kendisine seslenmiş:

- Neyin var, prenses? Öyle acı acı bağırıyorİçinden de şunları geçirmiş: "Ahmak

kurbağanın saçmalarına da bak! Suda kendi gibilerin arasında oturup kuvak kuvak eder

durur. Kurbağadan insana dost mu olurmuş?"

Kurbağa, kızın verdiği sözü duyunca, kafasını suya çekmiş, dibe dalmış. Bir süre sonra

ağzında topla yüze yüze yukarı çıkmış, topu çayıra fırlatmış.

Prenses, en sevdiği oyuncağını yeniden görünce pek sevinmiş. Topu yerden almış, fırlamış

gitmiş.

Kurbağa arkasından bağırırmış:

- Bekle, beni de birlikte götür... Ben senin gibi koşamam ki...

Fakat onun, gücü yettiği kadar kuvak kuvak diye bar bar bağırması ne işe yarar ki? Kız

buna kulak bile asmamış, eve koşmuş. Zavallı kurbağayı unutuvermiş. Kurbağacık da

yine kuyunun dibine inmiş.

Ertesi sabah, kız kralla, bütün saray adamlarıyla birlikte sofrada oturup altın tabağından

yemeğini yerken mermer merdivenlerden şırıp şırap, şırıp şırap diye birinin çıktığını

duymuşlar. Az sonra, bu gelen kapıyı vurmuş:

- Küçük prenses, kapıyı aç! diye seslenmiş.

Kız koşmuş, dışardakinin kim olduğunu görmek istemiş. Kapıyı açar açmaz karşısında

kurbağayı bulmuş. Kapıyı hızla kapamış, sofraya dönüp yerine oturmuş ama korkudan da

bitmiş. Kral, kızın yüreğini güm güm çarpar görünce:

- Neden korktun kızım, demiş, yoksa kapının önünde bir dev mi var, seni alıp götürmek

mi istiyor?

Kız:

- Hayır, demiş, dev değil; pis kurbağa!

- Kurbağa senden ne istiyor?

- Ah babacığım... Dün ormanda kuyunun başında oturmuş oynuyordum. Altın topum

suya düştü. Çok ağladım. Bu kurbağa onu çıkarıp bana getirdi. Üzerime çok düştüğü için

ben de kendisini dost edineceğime söz verdim. Onun sudan çıkabileceğini hiç

ummamıştım. İşte şimdi dışarda... İçeri girmek istiyor.

Bu arada kurbağa ikinci kez kapıyı çalıp seslenmiş:

Kralın küçük kızı, aç kapıyı gireyim,

Dün kuyunun başında, serin suyun yanında

Bana verdiğin sözü tuttuğunu göreyim.

Kralın küçük kızı, aç kapıyı gireyim! Bunun üzerine kral:

- Verdiğin sözü tutmalısın, demiş, git, ona kapıyı aç!

Kız gitmiş, kapıyı açmış. Kurbağa hoplayarak içeri dalmış. Kızın peşinden sandalyesinin

yanına kadar gelmiş; orada oturmuş:

- Kaldır beni, yanına al! diye seslenmiş. Kral buyuruncaya kadar kız aldırmamış.

Kurbağa sandalyeye çıktıktan sonra sofranın üstüne de alınmak istemiş. Sonunda sofraya

çıkınca kıza:

- Altın tabağını yanaştır, birlikte yiyelim demiş.

Kız bunu da yapmış ama, seve seve yapmadığı görülüyormuş. Kurbağa şapur şupur

yemeği yemiş. Fakat lokmalar kızın boğazına dizilmiş. Sonunda kurbağa demiş ki:

- Karnımı tıka basa doyurdum, yorgunum. Haydi beni odana götür... İpek yatağını düzelt

de yatıp uyuyalım.

Prenses ağlamaya başlamış. Soğuk kanlı kurbağadan tiksiniyormuş. Ona dokunmaya

cesaret edemiyormuş. Nasıl olup da güzel, temiz yatağında yatacakmış.

Fakat kral öfkelenmiş:

- Sıkıntılı zamanında sana yardım edenden tiksinmemelisin!

demiş.

Bunun üzerine kız kurbağayı iki parmağıyla yakalamış, yukarı götürmüş, bir köşeye

bırakmış. Fakat kız yatağa girince kurbağa sürüne sürüne gelmiş:

- Yorgunum, demiş, ben de senin gibi rahat rahat uyumak isterim. Beni al, yoksa gidip

babana söylerim.

O zaman kız fena halde Öfkelenmiş, kurbağayı tutup kaldırmış, olanca gücüyle duvara

fırlatmış:

- Al sana rahatlık bakalım... Seni mundar kurbağa seni! demiş.

Fakat kurbağa yere düşer düşmez kurbağalıktan çıkmış; güzel gözlerinin içi gülen, bir

prens olmuş. Babasının isteği üzerine de kızın sevgili dostu, kocası olmuş. O zaman, kötü

yürekli bir cadının onu büyüleyerek bu kılığa soktuğunu kıza anlatmış. Ondan başka

kimsenin kendisini kuyudan kurtaramayacağını söylemiş. Sabahleyin ikisi birlikte oğlanın

ülkesine gitmeye karar vermişler. Sonra uyumuşlar.

Ertesi sabah, güneş onları uyandırdığı sırada sekiz kır at koşulu bir araba gelmiş. Atların

başlarında beyaz devekuşu tüyleri varmış. Altın zincirlerle arabaya bağlıymışlar. Arkada

genç kralın uşağı sadık Heinrich duruyormuş. Efendisi, bir kurbağa kılığına girdiğinden

beri sadık Heinrich'in kalbi o kadar üzüntü içindeymiş ki, yüreği acıdan, kederden

çatlayıp dağılmasın diye, kalbinin çevresine demirden üç çember koydurmuşmuş.

Araba genç kralı alıp ülkesine götürmek için gelmişmiş. Sadık Heinrich ikisini de

kucaklayıp arabaya yerleştirmiş. Kendisi de arkadaki yerine oturmuş. Bu kurtuluştan

dolayı çok seviniyormuş.

Bir parça yol aldıkları sırada Prens arkasında bir çatırtı duymuş; sanki bir şey parçalanmış

gibiymiş. Bunun üzerine arkasına dönüp seslenmiş:

- Heinrich, araba mı kırıldı? Bir baksana!

- Merak etme hiç prens, korku gelmesin sana!

Kuyunun dibinde bir iğrenç kurbağayken siz,

Onulmaz acılarla kıvranırken kalbimiz

Yüreğime sardığım çemberlerden biri bu!

Yolda bu çatırtı bir daha, bir daha olmuş. Her defasında prens araba kırıldı sanmış. Oysa

bunlar, sadık Heinrich'in yüreğindeki çemberlerin kopup parçalanışıymış. Çünkü efendisi

kurtulmuş, mutlu olmuşmuş.