Ne zaman elime bir kalem alsam

Sana seslenmek geliyor içimden

Güzelliğini hatırlıyorum bir yaz günü

Yine gemiler geçiyor uzaklardan

Biz yosun kokulu rıhtımlarda el ele

Şehirlerden İstanbul, aylardan temmuz

Ne zaman elime bir kalem alsam

Geçmişi seninle yeniden yaşıyoruz

Ne zaman elime bir kitap alsam

Hep seni okuyorum inanır mısın

İstiyorum seni anlatmalı bütün romanlar

Sevilen kadın hep sen olmalısın.

Ne zaman elime bir kibrit alsam

Yine İstanbul\'u yakmak geçiyor aklımdan

Bu sensiz sokakları, bu evleri

Bu plajlari bu denizleri

Sensiz kaldığım bu şehri tüm yakasım geliyo

Yine alev alev bir İstanbul düşünüyorum

Ve çaresiz yaktığım bütün sigaraların

Dumanlarında seni görüyorum.

Ne zaman elime bir fırça alsam

Yüzünü çiziyorum kapılara, duvarlara

Bir bir hatırlıyorum bütün hatlarını

Gözlerini dudaklarını saçlarını

Baktığım her yere gölgen düşüyor

Dokunduğum herşeyde senin sıcaklığın

Sonra dağlar, denizler giriyor aramıza

Gitgide büyüyor uzaklığın

Ne zaman elime bir kadeh alsam

Delicesine sarhoş olmak istiyorum

İçkiler seni hatırlatıyor yine

Kırıyorum birbiri ardınca kadehleri

Artık hiç birşey kar etmez biliyorum

Ne dost, ne içki, ne aşk, ne kadın

Gözlerimde yıllardır eşsiz olan

Değişmeyen bir sen varsın

Ne zaman elime bir ayna alsam

Gözlerimden korkuyorum, bakışlarımdan

Bu seni unutamayan benden korkuyorum

Uçurum çizgiler, kara gölgeler

Bir sonun belirtileri yüzümde yer yer

Karşımdaki yüz sefil bir akşam

Hep sana sesleniyorum duyuyor musun

Ne zaman elime bir kağıt alsam.

Ümit Yaşar Oğuzcan

Friendz10