Bilimsel gerçeklik boyutlarından bahsetmiyorum. Ama yine de her şey ailede başlıyor, bilimde böyle söylüyor. Çünkü çocukken her şeyi ilk onlarla görüyorsun, onlardan öğreniyorsun.

Sevgiyi, saygıyı, özsaygıyı, kabullenmeyi, kendini kabullenmeyi, öfkeyi, şiddeti… İnsan çocukken durduğu yerde bilgiye ulaşamıyor. Evde ve okulda sana öğretirlerse biraz ondan ibaret oluyorsun. Büyüdükçe araştırıp, okuyup öğreniyorsun. Ama o zamana kadar bir birikimle geliyorsun. İşte o birikimi aile yapıyor.

Sevmek ailede öğrenilen bir şey. Anne babanız birbirinizi seviyorsa, çocuklarını seviyorsa sevgiyi öğrenebiliyorsunuz. Yoksa sevmenin ne demek olduğunu bilmeden, bambaşka şeylere sevmek diyorsunuz. Ki sevmek ne kadar önemli. Başkasını sevmek olarak düşünmeyin illaki. İnsan kendini sevmeyi bilmeli öncelikle. Bunu öğrenebilmek gerekli.

Saygı duymayı ailenizden öğreniyorsunuz. Anne babanız birbirine saygı duyuyorsa, sizi çocuk olmak dışında bir birey olarak görüp size saygı duyuyorsa saygı nasıl bir şey öğreniyorsunuz. Kendinize saygı duymayı öğreniyorsunuz, başkalarına saygı duymayı.

Mutluluğu, şiddeti, mutsuzluğu, her şeyi ama her şeyi ailenizden öğreniyorsunuz. O yüzden eğer gerçekten ona zaman ayıramayacaksanız, sevginizi saygınızı gösteremeyecekseniz çocuk yapmak sadece doğacak çocuğa kötülüktür. Hatta belki de sonrasında toplum için kötülüktür.