Küçükken oturduğumuz sitede herkesin babası benim babamdan erken gelirdi ve onlar da babaları gelince akşam yemeği yemek için eve giderdi.

Oyunun ortasında anneler çocuklarını eve çağırırdı.

Ona ayrı üzülürdük beş dakika diye ısrar ederdik.

Ama en sonunda parkta en sona ben kalırdım.

Özellikle yaz aylarında çoğu aile balkonda yemek yediği için o sofra sesi eşliğinde ben parkta biraz daha tek başıma vakit geçirirdim.

Salıncakta sallanır, bulutları izlerdim.

Baktığınız zaman bir çocuk için hüzünlü bir zaman dilimi söz konusu oluyor.

Ama eminim ki kendi kendimi idare edebildiğim o tek başıma kaldığım vakit ileriki hayatım için bana çok şey kattı.

Alışverişe yalnız çıkarım, sorun etmem hatta hoşuma gider.

Yalnız başıma vakit geçirmeyi de severim.

Ama hep o zamanı hatırlarım yalnız kaldığımda, gülümserim.