Bir Ayrılış Hikayesi/ NAZIM HİKMET RAN

Erkek kadına dedi ki:- Seni seviyorum,ama nasıl?avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıpparmaklarımı kanatarakkırasıya,çıldırasıya...Erkek kadına dedi ki:- Seni seviyorum,ama nasıl?kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz,yüzde yüz, yüzde bin beşyüzyüzde hudutsuz kere yüz...Kadın erkeğe dedi ki:- Baktımdudağımla, yüreğimle, kafamla;severek, korkarak, eğilerek,dudağına, yüreğine, kafana.Şimdi ne söylüyorsamkaranlıkta bir fısıltı gibi sen öğrettin bana...Ve artıkbiliyorum:ToprağınYüzü güneşli bir ana gibiEn son, en güzel çocuğunu emzirdiğini...Fakat neyleyimsaçlarım dolanmışölmekte olanın parmaklarınabaşımı kurtarmam kâbildeğil!Senyürümelisin,yeni doğan çocuğungözlerine bakarak...Senyürümelisin,beni bırakarak...Kadın sustu.SARILDILARBir kitap düştü yere...Kapandı bir pencere...AYRILDILAR...