Antonin Artaud’a

periskop mürekkep hokkası gözler beni dönemeçte

girer dolma kalemim kendi kabuğuna

kağıt sayfası büyük beyaz kanatlarını açar

gözlerimi yuvalarından çıkarmadan

az önce iki pencesiyle

görüp göreceğim kendi bedenim

ölü bedenim…

debdebe içinde görme fırsatını yakalamıştınız

bütün gülücüklerin gününde

kadınlar koymuşlardı mücevherlerini ağızlarına

demosthenes gibi

ama ben bulucusuyum bir telefonun

bohemya kristalinden ve

İngiliz tütününden

doğrudan doğruya

korku ilintisiyle…

Robert Desnos

Friendz10