Herkese merhaba tekrardan;

Bugün hep beraber kafeden izinli olduğum herhangi bir günümü inceleyeceğiz. Vlog gibi değil baya yazılı okumalı şeyler yaparak. En başta izinli olduğum günlerde çok geç yatarım sabaha karşı olur genelde uykuya geçişim. Ama sanki kurulu saat gibi 08:00’da gözlerim açılır, ardından izinli olduğum aklıma gelir ve tekrar uykuya dönüş yaparım. Saat 12 civarında uyanmış olurum. Bir takım sağa sola dönmeler, başarısız tekrar uyumaya çalışma çabalarımdan sonra yataktan -ki yatak dediğim yer genelde kanepemdir- kalkarım. Hızlıca bir duş alımından sonra giyinip çıkarım dışarı.

Dışarda her seferin ama cidden her seferinde ilk uğradığım yer kafe olur. Neden bilmiyorum ama kafeye uğramadan edemiyorum. Ufak tefek teftişler ve işim biter. Çayımı yudumlarken mutlaka bir garsona ihtiyaç duyulur ya da toptancı gelir. Sonrasında ne mi olur? Tabii ki izin günüm yalan olur. Çünkü kendimi çok çabuk kaptırırım işe ve saate bakmayı unutup sanki çalışma günümmüş gibi kapanışa kadar çalışırım. Hayır arkadaş kimse de demiyor ki ‘’Sen izinlisin. Neden çalışıyorsun?’’. Tutamıyorum demek ki kendimi.

Ama o izinli olduğum zaman sürekli akşam kapanış temizliğinde aklıma geliyor. İzinliysem kapanış temizliğine elime sürmüyorum. Çünkü izinliyim. Demeyi gerçekten isterdim ama kesinlikle böyle olmuyor. İzinli de olsam kapanış temizliğine katılıyorum. Paspası mobu biter içim rahatlar. Tertemiz kafe oh mis. Kapanış sonrası hızlıca bir çalışma düzeni hazırlayıp herkese söylerim. İşim bitti diye düşünürken kesin çalışanların bir sorunu olur ve bunu anlatmaya başlarlar. Nerede? Yeni temizlenmiş kafe de. Kaç kere polis geldi ‘’Işıklar açık kapalı değil misiniz?’’ diye sayısını ben bilmiyorum. Ama anlayışlı insanlardı hepsi.

Sanırım düzenli bir izin günüm tam olarak böyle geçiyordu. Bu durum benim de hoşuma gitmiyordu desem yalan olur. Kafe de çalışmayı o zamanlar çok seviyordum.