"Birkaç gün kafama verdiğim tek görev, omuzlarımın üzerinde durabilmesi oldu. Orada öylece dursun ve başka bir şey yapmasın. 

Bazı yeni felaketler, bazı unuttuğum felaketler, bazı felaket olmayan şeyler... Hepsini karşılayabilecek gücüm olur böylece. 

O sırada sadece omuzlarımın üstünde durmaya yarayan kafam ve boş bakan gözlerim her şeyin üstesinden gelebilir.

Ve bunlar olurken ve hiçbir şey de olmazken kendi halinde bir deniz, küçük bir sahil şehri, bazı sesler, akan ve duran bazı manzaralar, seninle birlikte o sesleri duyan, o şeyleri gören biri, seninle birlikte susan ve senin susabilmene tamam olan...

Bundan sonra bir anda hiçbir şey olmasa bile olanlarla baş etmek için biraz daha omuzlarımın üstünde kafam.

Ve yani bunlar da var işte. 

Ve bir zaman sonra söyleyebilmeyi umduğum gibi; iyi ki var?"