Serin rüzgârlar taşır

bir dostumun yüzünü yakan mevsim

incelmiş bir hayatın kederiyle

sessizce durur anıların yamacında

renginden su alan resim.

odalara sığmazdık, odalar dar

içinde gizli bir ses ölürken

dönenip durdu heves

dağlar dağlar..

saatleri biz sustururduk

korkusuyla kendi sesimizin,

yokederdik kardeşliğini

gündüzle gecenin.

karardı baktıkça gözler

balkon derinliğindeki dağlara,

heves yollara düştü,

tedirginlik korkulara.

yüzün gecikmiş bir mektupta

anlaşılır dürüst ve ıslak

yitirilmiş bir anıyla çıkageldi

güneyin ılık sokaklarından.

- her ses bir renge yakışır,

su kendi bildiğince akar,

hiç bir şeye benzemez içimizdeki uçurum

ne kadar acemi harcı olsa da,

ölümle karşılanmalı bazı sorular.